یک استاد تاریخ دانشگاه کمبریج بریتانیا با جستجو در آرشیو نامه‌هایی را پیدا کرده است که برای بیش از دو قرن سربسته باقی‌مانده بودند.

نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا این پیام‌ها را در طول «جنگ هفت ساله» ضبط کرده بود. در این جنگ دریایی بین‌المللی که بین قدرت‌های بزرگ وقت در گرفت، دو اتحاد رقیب به رهبری بریتانیا و فرانسه در سال‌های ۱۷۵۶ تا ۱۷۶۳ به نزاع با یکدیگر پرداختند.

این نامه‌ها تصویری نادر از زندگی سرنشینان کشتی و خانواده‌هایشان در سا‌ل‌های میانی سده هجدهم به دست می‌دهد؛ از همسر یک افسر ارشد نیروی دریایی گرفته تا مادری مسن که از پسرش برای خبر نگرفتن گله می‌کند.

در یکی از این نامه‌ها «ماری دوبوسک» به همسرش «لوئی شامبرلن»، ستوان یکم یک کشتی جنگی فرانسوی در سال ۱۷۵۸، می‌نویسد: «می‌توانم تمام شب را صرف نوشتن برایت بکنم… من همسر وفادار ابدی تو هستم.»

لوئی هرگز این نامه را دریافت نکرد چرا که کشتی به دست بریتانیایی‌ها افتاده و او اسیر شده بود. همسرش سال بعد درگذشت، تقریباً به طور قطع قبل از این که همسرش توسط بریتانیایی‌ها آزاد شود.

در نامه‌ای دیگر به تاریخ ۲۷ ژانویه ۱۷۵۸، مادر ملوان جوان «نیکلا کوئسنل» اهل نرماندی از پسرش برای نامه ننوشتن گله می‌کند. مارگریت ۶۱ ساله نوشته است: «من بیشتر به تو فکر می‌کنم تا تو به من… در هر صورت، سال جدیدی پر از برکات خداوند را برایت آرزو می‌کنم. سه هفته‌ای هست که مریض هستم و فکر می‌کنم پایم لب گور است.»

در نامه‌ای دیگر «آن لو سرف» به شوهرش که یک افسر درجه‌دار در کشتی گالاته بود، می‌نویسد: «نمی‌توانم صبر کنم تا تو را در آغوش بگیرم». جمله‌ای که می‌تواند تعبیر به «عشق‌بازی با تو» شود. همسر او، «ژان تاپسنت»، اما جایی در انگلستان زندانی بود و هرگز این نامه عاشقانه را که از شهر نانت فرستاده شده بود دریافت نکرد.

کشتی «گالاته»، که این ملوانان در آن خدمت می‌کردند، در مسیر بوردو به کبک در سال ۱۷۵۸ توسط بریتانیایی‌ها تسخیر شد. رنو موریو، پروفسور تاریخ در دانشگاه کمبریج، توانسته است با بررسی نامه‌ها ۱۸۱ خدمه و سرنشین این کشتی را شناسایی کند.

او در این باره گفت: «من فقط از روی کنجکاوی جعبه را سفارش دادم. وقتی جعبه رسید و روبان دور این پاکت‌نامه‌های کوچک را دیدم، متوجه شدم اولین کسی هستم که این پیام‌های بسیار شخصی را از زمان نوشتن آنها می‌خوانم.»

مقامات نیروی دریایی بریتانیا در آن زمان نامه‌ها را فاقد ‌اهمیت نظامی می‌دانستند و اکثریت قریب به اتفاق‌ آنها در بایگانی‌ها باز نشده بودند تا این که توجه آقای موریو به آنها جلب شد.

وی با بیان این که بیش از نیمی‌ از این نامه‌ها (معادل ۵۹ درصد) توسط زنان نوشته شده بود، اضافه کرد: «کسانی که این نامه‌ها به مقصد آنها فرستاده شده بود، این شانس را نداشتند. این لحظه‌ای احساسی برای من بود.»

تنها در سال ۱۷۵۸ یک‌ سوم ملوانان فرانسه توسط بریتانیایی‌ها اسیر شدند. این در شرایطی است که در کل دوره جنگ هفت‌ساله، تعداد اسیران جنگی فرانسوی به دست بریتانیایی‌ها بالغ بر ۶۵ هزار نفر می‌شد.

به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید

آقای موریو گفت نامه‌ها تنها وسیله‌ای بود که خانواده‌های این ملوانان برای تماس با آنها در اختیار داشتند: «امروز ما زوم و واتس‌اپ را داریم. در قرن هجدهم مردم فقط به نامه دسترسی داشتند، اما محتوای آنچه می‌نوشتند بسیار آشنا به نظر می‌رسد.»

وی اضافه کرد: «این نامه‌ها درباره تجربیات مشترک انسان‌هاست و منحصر به فرانسه یا قرن هجدهم نیستند. آنها نشان می‌دهند که چگونه همه ما با چالش‌های بزرگ زندگی کنار می‌آییم.»

این مورخ دانشگاه کمبریج گفت: «زمانی که ما با رویدادهایی خارج از کنترل‌مان نظیر همه‌گیری یا جنگ‌ها از عزیزانمان جدا می‌شویم، باید دریابیم که چگونه در ارتباط با یکدیگر باقی بمانیم، چگونه به مردم قوت قلب دهیم، از آنها مراقبت کنیم و شور و شوق را زنده نگه داریم.»

نتایج بررسی نامه‌ها در نشریه علمی «Annales. Histoire, Sciences Sociales» منتشر شده است.