پژوهشگران نه‌تنها توانستند تعیین کنند که اقیانوس‌های میماس فقط برای چند میلیون سال وجود داشته‌اند (به‌دلیل این واقعیت که مدار قمر پهن یا گریزان از مرکز باقی مانده است)، بلکه همچنین موفق شدند میزان آب احتمالی موجود در اقیانوس‌ها را تخمین بزنند.

به‌نظر می‌آید که آب اقیانوس‌ها درحال ساییدن هسته‌ی سنگی میماس است و همزمان بر اثر اصطکاک ناشی از این عمل، گرم می‌شود. این برهم‌کنش‌ها همچنین موجب وقوع تغییراتی می‌شوند که پژوهشگران آن‌ها را «فرایندهای شیمیایی جالب» توصیف می‌کنند.

تصور می‌شود که برهم‌کنش‌های آب و سنگ نقش حیاتی در پیدایش و تداوم حیات روی زمین داشته‌اند؛ بدین معنی که این نوع فرآیندهای شیمیایی روی میماس چشم‌انداز هیجان‌انگیزی برای پژوهش‌ها درباره‌ی حیات و سکونت‌پذیری در منظومه شمسی ارائه می‌دهند.

والری لاینی، عضو تیم اکتشاف و دانشمند در رصدخانه پاریس می‌گوید: «میماس جسم کوچکی است که با وجود فقدان فعالیت زمین‌شناسی، به‌شدت سرد به‌نظر می‌رسد و هرگز انتظار نمی‌رود که درون آن هرگونه فعالیت ژئوفیزیکی مانند گرمایش یا تماس بین آب و سیلیکات‌های موجود در هسته سنگی وجود داشته باشد. کشف اینکه این اتفاقات درحال وقوع هستند، واقعاً شگفت‌انگیز است.»

لینی انتظار دارد که به‌منظور پژوهش‌های بیشتر در آینده، یک فضاپیما را روی سطح میماس یا حتی انسلادوس فرود بیاورد. او افزود: «تقریباً مطمئنم که هر مأموریت فضایی به انسلادوس از میماس نیز بازدید خواهد کرد؛ زیرا آن‌ها فاصله‌ی بسیار کمی با یکدیگر دارند و سامانه‌های اقیانوسی بسیار یکسانی، صرفاً در زمان‌های مختلف در تکامل خود هستند.»

بااین‌حال با توجه به آنکه فضاپیمای پیشنهادی «اوربی‌لندر» ناسا قرار است در سال ۲۰۳۸ زمین را ترک کند و در سال ۲۰۵۰ به انسلادوس برسد، تا کاوش اقمار اقیانوسی زحل هنوز راه بسیار درازی باقی مانده است.

لینی افزود: «تأکید می‌کنم که میماس قطعاً شبیه اجرامی نیست که ممکن است سکونت‌پذیر باشند. درنتیجه اگر این جسم سکونت‌پذیر باشد، چه کسی می‌داند چه نوع اجرام دیگری می‌توانند سکونت‌پذیر باشند؟»

یافته‌های پژوهشگران ۷ فوریه در نشریه نیچر منتشر شد.