همین ابتدا بگوییم که خود ما از تکرار مکررات راضی نیستیم. آنقدری که درباره این موضوع نوشته‌ایم را خودمان به یاد می‌آوریم اما وقتی هر کس در این فوتبال کار خودش را می‌کند و گوش هیچکس به انتقادات برای تغییرات بدهکار نیست، ما رسانه‌ها هم باید کار خودمان را انجام و رسالت انتقادی خود را پیگیری کنیم! آنقدر می‌نویسیم و می‌گوییم تا شاید روزی گوشی بدهکار پیدا شود و مدیری که تغییری ایجاد کند.

در تمام این سال‌ها کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال – یعنی همان جایی که اگر هر کس در خانواده فوتبال بخواهد به دنبال حقش باشد، تمام قد وارد شده و می‌گوید طبق اساسنامه فیفا همه مسائلتان به من مربوط است و حق مراجعه به خارج از فوتبال را ندارید! – خود بیشترین محل شکایت و گلایه از طرف اهالی خانواده فوتبال بوده و متاسفانه این روال ادامه دارد. زمانی کمیته انضباطی آنقدر خنثی بود که هر کسی بیرون از فوتبال می‌توانست رای انضباطی بدهد! کسی که بعدها مدیرعامل باشگاه استقلال و رئیس مجموعه ورزشی انقلاب شد، زمانی خود مسئول کمیته انضباطی و عجیب‌ترین حکم تاریخ لیگ را به نام خود سند زد! در آن روزگار یک بازیکن جوان به خاطر حضور در یک مهمانی با چنان مجازاتی روبرو شد که اساساً نه فقط فوتبالش به اتمام رسید بلکه هنوز هم زندگی عادی ندارد. آن افراط در ابتدای دهه ۸۰ جایش را به تفریط امروزی داده تا ما در هر حالتی از دو سوی بام بیفتیم!

یک مثال برای رساندن مطلب کافی است، محمدحسین کنعانی زادگان! مدافع ملی‌پوش لژیونر و دوباره بازگشته به پرسپولیس که در تمام این سال‌ها مرتکب خطاهای بسیار شده و چون آراء کمیته انضباطی بازدارندگی لازم را ندارد، کماکان به کار خود ادامه می‌دهد. قصد ما برخورد با شخص نیست، به بهانه کنعانی‌زادگان دوباره سراغ یک مشکل قدیمی رفته‌ایم. مشکل جابه جایی کمیته انضباطی با کمیته درآمدزایی و اقتصادی! کمیته‌ای که باید احکامش دو ویژگی مهم داشته باشد، درست مثل احکام دادگاه‌های سراسر دنیا؛ هم بازدارندگی و هم تناسب با جرم که هیچ کدام را ندارد. قرار نیست با کنعانی زادگان جوری برخورد شود که فوتبالش تمام شود اما دیگر تا این حد مماشات هم همان خطر تمام شدن فوتبال را به همراه دارد. تقریبا همه جور تخلفی در پرونده ورزشی این بازیکن وجود دارد، چرا؟ ببینید که بابت آخرین خطا و حمله به تماشاگر با چه حکمی روبرو شد!

زمانی در دهه ۸۰ قاضی شاه حسینی جریمه‌های مالی را وارد فوتبال ایران کرد. آن زمان اعداد پایین بود و چون این موضوع تازگی داشت، به هر حال نوعی بازدارندگی را ایجاد کرد اما از جایی که دیگر فوتبالی‌ها این هزینه را هم به عنوان هزینه جاری وارد بیلان مالی سالانه باشگاه خود کردند، دیگر این جریمه بازدارندگی خود را از دست داد. حالا دیگر بازیکن و مربی در قبال هیچ جریمه‌ای تنبیه نمی‌شوند، همانطور که رقم مالیات هر چقدر باشد برایشان مهم نیست! برای مدیر باشگاه هم دادن هر میزان پولی اهمیت ندارد، چون همه مدیر هزینه هستند و پول از بیت المال می‌آید! سوال اینجاست که در چنین شرایطی جریمه پولی چه تنبه و بازدارندگی در فرد ایجاد می‌کند؟

اگر قرار بود این روش جواب بدهد همین کنعانی زادگان تاکنون تنبیه شده بود و نگاه کنید که یکی دو ماه بعد از رای عجیب و غریب سپاهان – که بازیکنانش برگشتند اما رقم میلیاردی تخلف برنگشت – او را بابت این حرکت ۲۰۰ میلیون تومان جریمه کرده‌اند! پولی که حتی اگر قرار باشد از جیبش هم بدهد، برای او مبلغی نیست و با یک پست اینستاگرامی دو برابرش را در لحظه در می‌آورد! اما از آن طرف جریمه تعلیقی ۶ ماهه او خنده‌دارتر است. باز می‌گوییم که قرار نیست فوتبال کسی تمام شود اما آخر ۶ ماه ؟! آن هم فقط یک جلسه ؟! سه ماه دیگر فصل فوتبال به پایان می‌رسد! کاش لااقل تعداد جلسات بیشتر و تعداد سال‌های تعلیقی را بیشتر می‌گفتید تا ته دل بازیکن یا مربی ذره ترس وجود داشته باشد، به خصوص که همه می دانیم قرار نیست این احکام اجرایی شود و دو روز دیگر فراموش و بخشیده خواهد شد.

و خلاصه باز هم مثل همیشه، اگر قرار است چیزی در این فوتبال درست شود ابتدا باید از بالا و از فدراسیون و از قوانین درست شود. تا روزی که به عنوان مثال آرای انضباطی چنین باشد، هیچ بازیکن و مربی بابت هیچ کدام از رفتارهای غلط خود تنبیه نخواهد شد و باز هم شاهد تکرار این اتفاقات خواهیم بود.