دانشمندان دریافتند که قرار دادن موش‌های نر درمعرض بوی موش‌های ماده‌ی ناشناس در دوران میانسالی تا پیری، تعداد فرزندان آینده‌ی آن‌ها را کاهش می‌دهد. اگر این نرها که بوی ماده‌ها را استشمام می‌کردند، امکان جفت‌گیری می‌یافتند، زودتر از نرهایی می‌مردند که قبل از جفت‌گیری، ماده‌ی غریبه را بو نکرده بودند.

پژوهشگران می‌گویند مطالعه آن‌ها نشان می‌دهد حس‌کردن محیط اجتماعی ممکن است در فرایند پیری نقش داشته باشد. آن‌ها در مقاله منتشرشده خود می‌نویسند: «نتایج ما به شواهد موجود دراین‌زمینه می‌افزاید که سرنخ‌های غیرمستقیم جفت‌ها می‌تواند بر فرایند پیری تاثیر بگذارد. واکنش‌های ناشی از بوی جنس مخالف ممکن است در آماده‌کردن فیزیولوژی برای تولیدمثل مهم باشد تا حیوانات بتوانند به‌طور موثری در تعاملات اجتماعی که ازنظر شایستگی مهم است، شرکت کنند.»

پژوهش‌های اخیر روی مگس میوه نشان داده است سیستم عصبی ممکن است منابع را براساس سیگنال‌های محیطی بین تولیدمثل و پیری تقسیم کند. فرمون‌ جفت‌ها از راه فعال‌کردن مسیرهای پاداش مغزی مرتبط با جفت‌گیری می‌تواند موجب تسریع پیری در کرم‌ها و مگس میوه شود. پژوهشگران متوجه شده بودند اگر به مگس‌های میوه اجازه جفت‌گیری داده شود، طول عمر آن‌ها بیشتر می‌شود، اما مشخص نبود که آیا این امر در مهره‌داران نیز اتفاق می‌افتد یا خیر.

فعالیت تولیدمثلی بالاتر در اوایل زندگی با طول عمر کوتاه‌تر در برخی از پستانداران همراه است، اما مطالعات نشان می‌دهد قرار گرفتن درمعرض برخی از بوها می‌تواند این اثر را اصلاح کند. بوهای موش‌های ماده بالغ می‌تواند بلوغ را در موش‌های ماده کم سن‌وسال به تعویق بیندازد و به آن‌ها امکان دهد بیشتر عمر کنند. از سوی دیگر، در موش‌های نر، به‌نظر می‌رسد زندگی و جفت‌گیری با ماده‌ها بر میزان متابولیسم و وزن بدن تاثیر می‌گذارد و زندگی با ماده‌ها می‌تواند طول عمر نر را افزایش دهد.

پژوهشگران می خواستند آزمایش کنند که قرار گرفتن درمعرض بوهای ماده‌های ناشناس چگونه روی پیری تولیدمثلی در موش‌های نر تاثیر می‌گذارد. آن‌ها دو ایده در رابطه با این موضوع در ذهن داشتند: این امر می‌تواند پیری را تسریع کند، اگرچه در همان زمان جفت‌گیری می‌تواند این اثر را خنثی کند یا قرار گرفتن درمعرض بوی ماده می‌تواند اثرات مثبت جفت‌گیری را بازتولید کند و احتمالا بقا را بهبود دهد و پیری تولیدمثلی را آهسته کند.

درنهایت هیچ‌یک از این دو فرضیه دست از آب درنیامد.

پژوهشگران چهار گروه از نرها را در محیط‌های اجتماعی مختلف مورد مطالعه قرار دادند: موش‌های نری که تنها زندگی می‌کردند، موش‌های نری که همراه دو ماده زندگی می‌کردند، موش‌های نری که تنها زندگی می‌کردند اما درمعرض بوی دو ماده غایب قرار داشتند و موش‌های نری که با دو ماده زندگی می‌کردند و همچنین در معرض بوی دو ماده غایب قرار داشتند.

موش‌های نر در دو گروهی که درمعرض بوهای ماده غایب بودند، نسبت‌به نرهایی که درمعرض آن بوها نبودند، فرزندان کمتری تولید کردند. این امر حتی در نرهایی که با ماده‌های دیگر زندگی می‌کردند، مشاهده شد.

ارتباط میان بوی ماده‌ها و باروری در موش‌های جوان‌تر آشکار نبود. همچنین جفت‌گیری با ماده‌ها در اوایل زندگی تاثیری بر پیری تولیدمثلی نداشت که نشان می‌دهد بوی ماده‌های غایب در اواخر باروری نقش بزرگ‌تری دارد. پژوهشگران می‌نویسند: «بنابراین، حضور درک‌شده ماده‌ها ازطریق سرنخ‌های بویایی موجود در محیط، زمانی که با حضور فیزیکی ماده‌ها در آن محیط سازگاری نداشته باشد، باروری در مراحل بعدی زندگی را مختل می‌کند.»

مکانیسم‌های مسئول کاهش طول عمر در موش‌های نری که درمعرض بوی موش‌های ماده قرار داشتند، مشخص نیست. شاید قرار گرفتن زودهنگام درمعرض بوی ماده‌ها موجب افزایش سرمایه‌گذاری تولیدمثلی نرها در اوایل زندگی می‌شود و درنهایت کاهش طول عمر آن‌ها را به دنبال دارد.

یافته‌های مطالعه در مجله‌ی Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences منتشر شده است.