ماندگاری بافت‌های نرم که در طبیعت قرار داده می‌شوند (نه نمونه‌هایی که به‌طور مصنوعی ازطریق مومیایی کردن یا انجماد حفظ می‌شوند) اتفاقی نادر است. مطالعات تجربی انجام‌شده درزمینه‌ی پوسیدگی جسد نشان داده که مغز یکی از اولین ارگان‌هایی است که تجزیه می‌شود.

تصور می‌شد حفظ مغز انسان در بدنی که همه چیز آن به جز استخوان‌ها پوسیده است، پدیده بسیار نادری باشد. پژوهشگران می‌خواستند بدانند این رویداد تا چه حد نادر است، بنابراین جستجویی جهانی را یافتن برای مغزهای حفظ‌شده انسان آغاز کردند.

پژوهشگران متون علمی منتشرشده‌ای را که به آن دسترسی داشتند، بررسی و همچنین با مورخان سراسر جهان مشورت کردند. آن‌ها ۴۴۰۵ مغز انسانی حفظ‌شده را از ۲۱۳ منبع گزارش‌شده از هر قاره به جز جنوبگان در سوابقی که به اواسط قرن ۱۷ به بعد بود، مستند کردند.

مغزها از محیط‌های متنوعی جمع‌آوری شد؛ ازقبیل گور جمعی مربوط به جنگ داخلی اسپانیا که در آن مغزها حتی با جراحات ویرانگر ناشی از گلوله حفظ شده بود تا بیابان‌های شنی مصر باستان، قربانیان مراسم اعطای قربانی اینکاها در آتفششان خاموش لوللیلاکو درحدود ۱۴۵۰ پس از میلاد، مرد تولوند متعلق به ۲۲۰ قبل از میلاد که در باتلاقی پیدا شده بود و اجساد کشف‌شده سواحل دریاچه‌ای در عصر سنگ سوئد. از ۴۴۰۵ مغز، تقریبا درحدود یک سوم آن‌ها مغز تنها ساختار بافت نرمی بود که در بقایای اسکلت‌شده باقی مانده بود و همگی آن‌ها از قدیمی‌ترین مغزها با قدمت حدود ۱۲ هزار سال بودند.