خشک‌ترین منطقه‌ی جنوبگان که به دلیل کمبود برف یا یخ با عنوان «دره‌های خشک مک‌موردو» شناخته می‌شود، تقریبا از دو میلیون سال پیش هیچ بارانی به خود ندیده است. این منطقه به مساحت ۴۸۰۰ کیلومتر مربع تا حدی به دلیل وجود کوه‌های اطرافش که جریان رطوبت را مسدود می‌کنند، تقریبا فاقد آب است.

علاوه‌بر کوه‌ها، بادهای پایین‌رو نیز دره‌ها را درمی‌نوردند. این بادهای نسبتا گرم با سرعت حداکثر ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت می‌وزند و درحین حرکت، رطوبت را از منطقه تبخیر می‌کنند و از بین می‌برند.

دانشمندانی که در جنوبگان کار می‌کنند، ادعا می‌کنند که هوا آن‌قدر خشک است که چیپس و ذرت بو‌داده هرگز کهنه نمی‌شوند، موها و حوله‌های خیس به سرعت بعد از حمام خشک می‌شوند و کپک اصلا وجود ندارد. نقطه‌ضعف زندگی در چنین مکان خشکی این است که پوست شما دراثر کمبود رطوبت بسیار خشک می‌شود و ترک می‌خورد. همچنین مخاط بینی شما به دلیل خشک‌شدن حفره‌ی بینی خونی خواهد بود.

شاید به نظر برسد یک قاره‌ی یخی باید آب نیز داشته باشد، اما کم آبی در جنوبگان یکی از خطرات بزرگ است. بسیاری از اولین کاوشگران جنوبگان از جمله کاپیتان رابرت فالکون اسکات، دراثر کم‌آبی، خستگی شدید همراه با عوارض زیاد و مرتبط با سرما مانند سرمازدگی درگذشتند.

هنری ورسلی افسر سابق ارتش بریتانیا در سال ۲۰۱۶، تلاش کرد اولین فردی باشد که به‌تنهایی و بدون کمک از جنوبگان عبور می‌کند. او در روز هفتاد یکم از سفرش، وقتی فقط ۴۸ کیلومتر تا هدفش فاصله داشت، به خاطر خستگی و کم‌آبی شدید تسلیم شد. ورسلی پس از انتقال با هواپیما به بیمارستانی در جنوب شیلی، در ۵۵ سالگی درگذشت.