درآمدزایی حلقه مفقوده در فوتبال ماست. فوتبالی سرتا پا دولتی که هیچ شانسی برای پیروی از چهارچوب‌های جهانی درآمدزایی و استقلال مالی ندارد و تنها باید به بودجه‌های دولتی و ارتباطات بسنده کند. در این فوتبال خیلی‌ها با شعار امکان درآمدزایی آمدند و با گرفتن حقوق و مزایا رفتند اما اصل ثابت ماند. ولی در همین فوتبال امکان درآمدزایی از راه‌های دیگر وجود دارد که مهمترین آن از طریق جرایم انضباطی توسط فدراسیون فوتبال است! این هم از آن داستان‌های قدیمی و کهنه فوتبال ماست…

سال‌هاست که رسانه‌ها و کارشناسان به این روش نقد وارد می‌کنند. اینکه اساساً جریمه مالی چقدر امکان بازدارندگی دارد، چقدر از خطاها و اشتباهات و زشتی‌ها جلوگیری می‌کند، اینکه با چه متر و معیاری این اعداد و ارقام بابت کارهای مختلف تعیین می‌شود و از همه مهمتر اینکه پول‌های حاصل از این راه در کجا و توسط چه کسانی هزینه می‌شود؟ حتی نحوه پرداخت این جرایم نیز محل بحث و مناقشه است. یک بازیکن یا مربی خطای مرتکب می‌شود که به واسطه آن عددی جریمه اعلام می‌کنند اما آیا خود او دست در جیبش کرده و از مبلغ قرارداد و درآمدش این جریمه را می‌دهد یا اینکه این جریمه هم به هزینه‌های کمرشکن فوتبال ما از حساب بیت المال اضافه می‌شود؟

همه این انتقادات و ایرادات اما تا امروز باعث نشده مانعی در روند این جرایم ایجاد شود. کمیته انضباطی با قدرت به کار خود ادامه می‌دهد و در روزهای پایانی فصل بیست و سوم رکورد خود را هم جابه جا کرد. به فاصله کمتر از ۱۰ روز فقط در یک باشگاه یعنی استقلال، میزان جرایم به حدود ۸ میلیارد تومان رسید! جریمه ۵ میلیاردی جواد نکونام – که البته هیچکس موافق مصاحبه او و ادعاهایی که در آن کرد نیست – گل سرسبد این عدد بود و با مهدی هاشمی نسب آرش رضاوند و سیدحسین حسینی تزیینات این حکم چیده شد!

ضربه آخر هم که مصاحبه مهرداد محمدی بعد از بازی با پیکان بود – که البته این ادبیات را هم کسی تایید نمی‌کند – اما در یک بازه زمانی کوتاه با جریمه‌ای که برای مهرداد محمدی اعلام شد، رقم کل جرائم باشگاه استقلال به حدود ۶ میلیارد تومان رسید که در تاریخ لیگ برتر بی‌سابقه است!