حرف‌مان رسیده بود به سوریه. می‌خواست برود سوریه و آنجا مثل مابقی نیروها فعالیت کند.

گذاشتم پایِ حساب علاقه و شوقش به کمک و امدادرسانی. به خصوص که پرستار هم بود. با اینکه می‌دانست هیچ زنی را نمی‌برند سوریه‌، دل و فکرش به رفتن بود.

به شوخی گفتم:《مگه الکیه؟! میری شهید میشی‌ها..!》

سرش را بالا گرفت و خیلی محکم جواب داد:

 از شهادت ابایی ندارم؛ شهید بدون حساب و کتاب می‌ره بهشت.

حرفی برای گفتن نداشتم و جا خوردم از جدیتش در این موضوع. دوباره حرف را به شوخی گرداندم که جدیت این بحث کسی را نگیرد:

_ اصلاً خودت به کنار! بچه‌ها چی؟! اونا چه گناهی کردن؟!

زهرا همان جدیت را حفظ کرده بود و با آرامش حرفش را زده بود.

«بچه‌ها هم خدایی دارند…»

حالا دل‌خوشی‌مان همان خداست؛ همان که همیشه در میانه کلامش بچه‌ها را به او می‌سپُرد.

روایت برادر شهیده زهرا برهان‌نژاد

نویسنده: فاطمه موذنی

انتهای خبر/ پسند https://armanekerman.ir/vdcgwn9qwak9tw4.rpra.html