یک زمانی در دهه هفتاد، مسئول حقوق سربازها بود.

تا ۵ قِران آخر پول را هم حساب‌کتاب می‌کرد و به سربازها تحویل می‌داد. خیلی‌ها با اخم و اعتراض یا به شوخی و خنده می‌گفتند: «حاجی ول کن این یک‌ قِرون، ۲ هزار کردن رو».

«حاجی، سرباز جماعت ارزش نداره این‌قدر خودتو اذیت کنی».

«حاجی، این پولا رو بذار سر جیب خودت».

«حاجی…»

«حاجی…»

ولی او مطمئن بود اشتباه نمی‌کند. مطمئن بود یک روزی، یک جایی، از این یک‌ قِران ۲ هزار کردن‌هایش سرمایه خوبی بهم می‌زند و سود کلانی سر جیبش می‌رود. 

از آن روزهای حسابرسی، سال‌ها گذشت، سال‌هایی به اندازه قد کشیدن بزرگ‌ترین سرمایه زندگی‌اش. حالا که این شب‌ها به عکس محمدش نگاه می‌کند. خوشحال است. خوشحال است که مدام سرش در حساب و کتاب بوده.

نویسنده: فاطمه ملایی

راوی پدر شهید محمد پورشیخعلی

انتهای خبر/ پسند https://armanekerman.ir/vdchzmnzx23nk-d.tft2.html