قانون زیف حتی به زبان‌هایی که تاکنون رمزگشایی نکرده‌ایم، اعمال می‌شود. حتی به‌نظر می‌رسد واژه‌های موجود در دست‌نوشته‌های ووینیچ (کتاب نقاشی‌شده اسرارآمیزی که در اروپا یافت شده‌است) نیز از این قانون تبعیت کنند و اگر متون شخصی نیز به اندازه کافی بزرگ باشند، به‌طور تقریبی از این قانون پیروی می‌کنند. حتی متون چارلز داروین هم از این قاعده مستثنی نیستند و قانون زیف حتی در متن کتاب منشا گونه‌ها نیز صدق می‌کند.

تفاوت میان فراوانی کلمات قطعا ویژگی پیچیده‌ای از زبان‌های انسانی است. ممکن است منطقی به‌نظر برسد که انتظار داشته باشیم کل کلمات به یک اندازه رایج باشند. مشخص نیست چرا کلمات باید چنین قانون ریاضی دقیقی را دنبال کنند؛ به‌ویژه آنکه این قانون با معنای واژه‌ها ارتباطی ندارد.

توضیحات زیادی برای این پدیده وجود دارد. برخی از این توضیحات به مشکلات آماری مربوط می‌شوند (شاید برخی از الگوهایی که مشاهده می‌کنیم ناشی از روش‌های جمع‌آوری یا تحلیل داده‌ها باشند). از سوی دیگر، برخی دیگر به محدودیت‌هایی برمی‌گردند که حافظه و دایره‌ی واژگان انسان بر زبان ما تحمیل می‌کند. به این معنی که ما به دلیل ظرفیت محدود ذهنی و واژگانی خود، تمایل داریم از کلمات پرکاربردتر استفاده کنیم و کلمات کم‌کاربرد به‌طور طبیعی کمتر ظاهر می‌شوند.

جورج زیف پیشنهاد کرد قانون مذکور از تعادل میان تلاش کمتر و وضوح بیشتر ناشی می‌شود. به این صورت که سخنرانان (یا نویسندگان) سعی می‌کنند با استفاده از کلمات پرکاربردتر تلاش خود را کاهش دهند، چون این کلمات برای آن‌ها راحت‌تر و سریع‌تر هستند. درمقابل، شنوندگان (یا خوانندگان) به دنبال کلمات کم‌استفاده‌تر می‌گردند چون این کلمات می‌توانند معنای دقیق‌تر یا خاص‌تری را منتقل و وضوح بیشتری ایجاد کنند.

توضیح دیگر این است که انسان‌ها سعی می‌کنند معنا را به کارآمدترین شکل ممکن منتقل کنند و تمایل دارند کلماتی را به‌کار ببرند که بیشترین اطلاعات را منتقل کنند. ایده‌ی دیگر این است که با گسترش زبان در طول زمان، کلمات رایج‌تر محبوبیت بیشتری پیدا می‌کنند. اما هیچ‌کدام از این توضیحات کاملاً تایید نشده‌اند و علت اصلی هنوز مشخص نیست.

شما نیز می‌توانید با وارد کردن متن خود به این ابزار، بررسی کنید که آیا توزیع فراوانی کلمات در متن شما همانند قانون زیف است یا نه. شاید از این که استفاده‌ی شما از زبان تا این حد پیش‌بینی‌پذیر به‌نظر می‌رسد خوشتان نیاید، اما نگران نباشید؛ حتی هملت، نمایشنامه‌ی معروف شکسپیر نیز از همین قانون پیروی می‌کند.