بمب افکن B-21 Raider ساخت نورثروپ گرومن اولین بمب افکن استراتژیک جدیدی است که از زمان فروپاشی دیوار برلین به پرواز در می آید و قرار است مکمل و در نهایت جایگزین بمب افکن B-2 Spirit شود.

به گزارش روزیاتو، در حالی که Raider قرار است یک جهش نسلی نسبت به B-2 باشد، همچنین بسیار ارزان‌تر (یا حداقل نه به اندازه آن به شکلی غیرمعمول گرانقیمت) خواهد بود – با در نظر گرفتن تورم. در واقع، هزینه های هر فروند B-21 ممکن است یک سوم قیمت یک B-2 باشد. بنابراین، چه ویژگی هایی وجود دارد که این دو بمب افکن استراتژیک را متمایز می کند؟

۱- B-21 Raider کوچک تر است

طول بال B-21 حدود ۱۶.۵ متر و طول بال B-2 کمی بیش از ۲۱ متر است

بزرگتر همیشه بهتر نیست و B-21 Raider به طور قابل توجهی کوچکتر از B-2 Spirit است. این چیز جدیدی نیست؛ B-2 Spirit پنهانکار حدود نیمی (کمی بیش از ۱۸.۱ تن- اگرچه به طور غیر رسمی، احتمالاً بسیار بیشتر از این عدد است) از قدرت حمل بار سلف خود، B-1 Lancer (۳۴ تن ) را دارد. انتظار می رود B-21 Raider دارای قدرت حمل محموله ای کمی بیش از ۹ تن باشد.

وزن خالی B-21 حدود ۳۲ تن و حداکثر وزن برخاست حدود ۸۲ تن است، در حالی که وزن خالی B-2 حدود ۷۲ تن و حداکثر وزن برخاست آن بیش از ۱۷۰ تن است. ابعاد فیزیکی با وزن کمتر مطابقت دارد – طول بال B-21 حدود ۱۶.۵ متر است در حالی که طول بال B-2 بیش از ۲۱ متر است.

۲- نسل ششم

بمب افکن B-21 اولین هواپیمای رزمی نسل ششمی جهان است

B-2 Spirit در دهه ۱۹۸۰ طراحی شد و دومین هواپیمای پنهانکار عملیاتی ایالات متحده (بعد از F-111 Nighthawk) بود. به عنوان یک بمب افکن، B-2 یک هواپیمای نسل پنجم در نظر گرفته نمی شود، زیرا این نام معمولاً به جت های جنگنده اختصاص دارد (F-22 Raptor اولین هواپیمای جنگی نسل پنجم جهان بود).

با این حال، نورثروپ گرومن B-21 را اولین هواپیمای جنگی “نسل ششم” جهان می نامد – حتی اگر یک بمب افکن باشد. این عنوان احتمالاً اشاره ای به حسگرهای پیشرفته، سیستم کامپیوتری، پنهانکاری و قابلیت های چند نقشی آن– و آینده آن به عنوان سیستمی از سیستم ها- مرتبط است. این نامگذاری ممکن است به محو شدن تمایز بین بمب افکن ها و جنگنده های سنتی اشاره کند، در حالی که هواپیماهای جنگی مدرن نقش های بیشتری را ایفا می کنند.

۳- سرنشین دار انتخابی

B-21 دو خدمه دارد اما می تواند به شکل خودکار نیز پرواز کند

مانند B-21، بمب افکن B-2 Spirit نیز دارای دو نفر خدمه (یک خلبان و یک فرمانده ماموریت) است. با این حال، پرسیدن اینکه B-21 Raider چه تعداد خدمه خواهد داشت، می تواند یک سوال فریبنده باشد، زیرا سرنشین دار بودن این بمب افکن اختیاری خواهد بود (این هواپیما قادر خواهد بود برای ماموریت های خاص با استفاده از هوش مصنوعی و به طور مستقل پرواز کند). سرنشین داشتن اختیاری بخشی از یک روند گسترده‌تر در صنعت هوانوردی نظامی است (به عنوان مثال، در حالی که هنوز مشخص نیست که آیا جنگنده نسل ششم NGAD به صورت اختیاری سرنشین خواهد داشت یا خیر، Tempest/GCAP بریتانیا چنین قابلیتی را دارد).

شاید جای تعجب باشد که نه تنها سیستم‌های سرنشین دار (مانند B-21 جدید و پروژه F-16های زامبی موسوم به VENOM) با هوش مصنوعی پرواز می‌کنند، بلکه «سیستم‌های بدون سرنشین» نیز سرنشین دارند (حداقل در مورد Model 435 Vanguard). نورثروپ گرومن نمونه اولیه هواپیمای رزمی مشترک (پهپاد بال وفادار) را با کابین خلبان تولید کرده است که به آن امکان سرنشین اختیاری را می دهد.

۴- طراحی دیجیتال

انتظار می رود که B-21 در سال ۲۰۲۷ وارد سرویس فعال شود

توسعه B-21 برای یک هواپیمای جنگی مدرن به طرز شگفت انگیزی سریع بود (و به نظر می رسد تا حدود زیادی به موقع و کمتر از بودجه تعیین شده انجام می شود). در حالی که B-2 Spirit در دهه ۱۹۸۰ (اولین پرواز در سال ۱۹۸۹) تا حد زیادی قبل از ظهور کامپیوترهای قدرتمند طراحی شد، B-21 عمدتاً به صورت دیجیتالی طراحی شده است. نورثروپ گرومن از ابزارهایی سود می برد که به آن اجازه ساخت سریع B-21 را می دهد و مدل ۴۳۵ Vanguard را با سرعتی برق آسا ساخته است.

بر اساس گزارش الکس هولینگز مجری سند باکس نیوز، ابزارهای دیجیتالی پیشرفته نورثروپ گرومن، تغییرات مورد نیاز برای طراحی کامل و بی نقص از مرحله طرح کاغذی تا یک هواپیمای با قابلتی پرواز واقعی را از ۱۵ تا ۲۰ درصد به ۱ درصد کاهش داده است. همچنین لازم به ذکر است که طراحی بال پرنده اکنون بالغ شده است (این طراحی برای B-2 یک طراحی جدید بود). علاوه بر B-2 Spirit، نیروی هوایی ایالات متحده به داشتن انواع مختلفی از هواپیماهای بدون سرنشین بزرگ با طراحی بال پرنده مانند RQ-170 و R-180 معروف است.

۵- نقش بالقوه برتری هوایی

برای ساخت حدود ۱۰۰ فروند B-21 برنامه ریزی شده است

گمانه زنی هایی وجود دارد که B-21 می تواند در نقش برتری هوایی مورد استفاده قرار گیرد – برخلاف بمب افکن های متعارف (مانند B-2 Spirit). اگرچه این امر در حال حاضر نامشخص است، اما از نظر تئوری امکان پذیر است. B-21 را نباید به عنوان یک هواپیمای واحد در نظر گرفت که ماموریت آن نفوذ و بمباران اهداف همانند B-2 است. در عوض، برنامه ریزی شده که این بمب افکن با هواپیمای رزمی مشترک همراه شده که چیزی شبیه به نقش مرکز فرماندهی به آن می دهد. یک عامل محدود کننده برای نقش این بمب افکن این خواهد بود که نیروی هوایی فقط قصد دارد تعداد کمی (تقریباً ۱۰۰ فروند) B-21 بخرد.

Raider قادر خواهد بود فرماندهی و کنترل این هواپیماهای رزمی مشترک را با انتصاب ماموریت های مختلف (مانند شناسایی، حمله، هوا به هوا، فریب و حتی قربانی کردن) داشته باشد. حتی اگر B-21 موشک های هوا به هوا حمل نکند، همراهان آن چنین سلاح هایی را در اختیار خواهند داشت. صرف نظر از این، مانند سایر هواپیماهای جنگی نسل پنجم و ششم، کاملاً منطقی و مناسب است که آن را به عنوان یک مرکز فرماندهی فوق‌حسگر و فوق محاسباتی در نظر بگیریم، به جای هواپیماهایی که صرفاً بمب‌ها را در معنای سنتی روی سر اهداف می ریزند.