موکب کوچکی بود. یک جورهایی خانوادگی بود. زن و بچه و پیر و جوان. اسمش را گذاشته بودند خیمه‌گاه. 

هر روز روغن جوشی می‌دادند. پولش ذره ذره جور شده بود. مثل خمیر که کم کم ترش می‌شود، کم کم ور می‌آید و بعد زیاد می‌شود. 

آخرش هم توی انفجار اسماعیلش شهید شد و مرتضایش مجروح و نوجوان‌هایش فردای انفجار دعوا می‌کردند که: «چرا موکب رو راه نمی‌ندازین. اون نامردا فکر می‌کنن ما ترسیدیم»

راوی: محدثه اکبرپور

شهید اسماعیل عرب

مجروح مرتضی عرب‌زاده

موکب خیمه‌گاه (روستای گورچوئیه)

انتهای خبر/ پسند https://armanekerman.ir/vdccspqsp2bq0o8.ala2.html