به گزارش خبرگزاری آنا به نقل ازسای تک دیلی ، دانش پژوهان دانشگاه نیوکاسل توانسته‌اند با استفاده از یک گاز تخصصی قابل مشاهده در اسکن‌های MRI، مناطق ریه با تهویه ضعیف را مشخص کرده و فرصت‌های جدیدی را برای مراقبت شخصی و مداخله زودهنگام ایجاد کنند.

این روش پیشگامانه اسکن ریه به متخصصان اجازه می‌دهد تا چگونگی تاثیر درمان‌ها را بر عملکرد ریه را به طور بلادرنگ مشاهده کرده و بینش دقیقی در مورد وضعیت ریه‌های پیوندی به دست آورند. این شیوه نوآورانه می‌تواند به پزشکان کمک کند تا کاهش عملکرد ریه را خیلی زودتر تشخیص دهند.

این اسکن، نحوه جریان هوا را در حین تنفس به داخل ریه‌ها و خارج از آن نشان می‌دهد. از این شیوه برای بررسی بیماران مبتلا به آسم، بیماری انسداد مزمن ریه (COPD) و کسانی که تحت پیوند ریه قرار گرفته بودند، استفاده شده است.

این محققان در مطالعه خود از گاز خاصی به نام اکتافلوئوروپروپان استفاده کردند که می‌تواند در یک اسکنر MRI مشاهده شود. می‌توان این گاز را به طور ایمن به ریه بیمار وارد و خارج کرد و سپس اسکن‌هایی را انجام داد تا مشخص شود گاز به کجای ریه‌ها رسیده است.

پروفسور «پیت تلوال» «Pete Thelwall» مجری این تحقیقات، استاد فیزیک تشدید مغناطیسی و مدیر مرکز تصویربرداری درون تنی در دانشگاه نیوکاسل گفت: «اسکن‌های ما نشان می‌دهد که در بیماران مبتلا به بیماری ریوی، در کدام قسمت‌ها تهویه ناهمگون وجود دارد و کدام قسمت‌های ریه با درمان بهبود می‌یابد. به عنوان مثال، وقتی بیمار را در حین استفاده از دارو‌های آسم اسکن کنیم، می‌توانیم ببینیم چه مقدار از ریه‌ها و کدام قسمت‌های ریه اش بهتر می‌توانند هوا را با هر نفس به داخل و خارج منتقل کنند.»

پژوهشگران می‌توانند با استفاده از روش اسکن جدید، قسمت‌هایی از ریه را که هوا به درستی در طول تنفس به آنها نمی‌رسد، آشکار کنند. متخصصان می‌توانند با اندازه گیری میزان تهویه مناسب ریه و میزان هوارسانی ضعیف، اثرات بیماری تنفسی را ارزیابی کرده و مناطق ریه دارای نقص تهویه را شناسایی و تجسم کنند.

روش اسکن جدید به محققان اجازه می‌دهد تا میزان بهبود تهویه ریه‌ها را زمانی که بیماران در حال دریافت درمان، در این مورد، داروی استنشاقی پرکاربرد و گشاد کننده برونش به نام سالبوتامول هستند، تعیین کنند.

 این نشان می‌دهد که روش‌های تصویربرداری می‌توانند در آزمایش‌های بالینی درمان‌های جدید برای بیماری‌های ریوی ارزشمند باشند.

این محققان در پژوهش دیگری، بیمارانی که پیوند ریه انجام داده بودند را مورد بررسی قرار دادند. آنها ریه‌های گیرندگان پیوند را با تنفس‌های متعدد به داخل و خارج اسکن و تصاویر MRI را جمع آوری کردند که نشان می‌دهد چگونه هوای حاوی گاز به مناطق مختلف ریه می‌رسد. 

این گروه افرادی را اسکن کردند که عملکرد طبیعی ریه داشتند یا افرادی که پس از پیوند ریه، پس زدن مزمن را تجربه کرده بودند؛ یک مشکل رایج در گیرندگان پیوند ریه که در آن سیستم ایمنی گیرنده به ریه‌های اهدایی حمله می‌کند. در افرادی که پس زدن مزمن داشتند، اسکن‌ها حرکت ضعیف تری از هوا به لبه‌های ریه‌ها را نشان می‌داد که به احتمال زیاد به دلیل آسیب در لوله‌های تنفسی بسیار کوچک (راه‌های هوایی) در ریه است، ویژگی رایج پس زدن مزمن که به نام اختلال عملکرد مزمن پیوند ریه نیز شناخته می‌شود. 

پروفسور «اندرو فیشر» «Andrew Fisher» یکی دیگر از مجریان این پژوهش گفت: «امیدواریم این نوع جدید از اسکن به ما کمک کند تغییرات در ریه‌های پیوندی را زودتر و پیش از بروز نشانه‌های از آسیب در آزمایش‌های رایج تنفسی، مشاهده کنیم. این اجازه می‌دهد تا هر گونه درمانی را زودتر شروع کرده و به محافظت از ریه‌های پیوندی در برابر آسیب بیشتر کمک کنیم.»

این گروه می‌گوید این روش اسکن، قابلیت استفاده در مدیریت بالینی گیرندگان پیوند ریه و سایر بیماری‌های ریوی در آینده را دارد و اندازه گیری حساسی را به همراه خواهد داشت که ممکن است تغییرات اولیه در عملکرد ریه را شناسایی کند که مدیریت بهتر این بیماری را ممکن می‌سازد.

نتایج این تحقیقات در نشریه Radiology و JHLT Open منتشر شده است.