برنامه‌است کهکشانی به نام «مسیه ۹۴» که حدود ۱۵ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، یکی از برترین اهدافی است که توسط ستاره‌شناسان برای بررسی و تحقیق مورد توجه قرار گرفته است. این کهکشان مارپیچی در منطقه شمالی آسمان که شامل صورت فلکی «تازی‌ها» است، قرار دارد. گستردگی این کهکشان حدود ۳۰ هزار سال نوری است و باعث می‌شود ستاره‌های جوان و پرجرم در اطراف هسته مرکزی آن حرکت کنند.
در یک نمای نزدیک به این کهکشان، ملاحظه می‌شود که هسته مرکزی آن فشرده و درخشان است و در حاشیه این هسته، خطوط غبار داخلی ناشی از برخورد ستاره‌های جوان وجود دارد. این مرکز درواقع توسط حلقه آبی مایل به آبی که توسط ستاره‌های جوان و پرجرم احاطه شده است، مشخص می‌شود.
این ستاره‌های جوان که در این حلقه وجود دارند، می‌توانند دارای سن زیر ۱۰ میلیون سال باشند. همچنین این کهکشان به دلیل برخورد ستاره‌های پرجرم و جوان به کارکردهای فشرده، در میانه جهش ستاره‌زایی خود است. در نتیجه، کهکشان مسیه ۹۴ به‌عنوان یک «سیفورت ستاره‌فشان» شناخته می‌شود.
علاوه بر این کهکشان نسبتا نزدیک به ما قرار دارد. این امکان را فراهم می‌کند که ستاره‌شناسان می‌توانند با جزئیات دلایل انفجار ستاره‌زایی کهکشان را بررسی کنند. از همه مهمتر، این محلی است که بررسی‌های بیشتر می‌تواند تازه‌ای به ما برسد.
از منظر تاریخی، انفجار‌های ستاره‌زایی در کهکشان‌های مارپیچی برایدانهمارپیچی‌های ابتدایی تر دیدگاه جدیدی در علم ستاره‌شناسی ایجاد کرده است. در واقع، با وجود این اتفاقات، ما می‌توانیم بیش از پیش درباره این کهکشان‌ها و دلیل سیری که در داخل آن اتفاق می‌افتد و فراگیر بودن آن درکش اینجا درآمل که امکاناین است برای نهایتا فهم عمر کهکشان به بالا بردن آب.
اما موضوعی که به‌طور غریزی مدنظر ما قرار می‌گیرد و مهم است آن است که سرچشمه انفجار این ستاره‌ها چه بوده است؟ ممکن است که این یک رخداد فرمی باشد که با فواره‌هایی از ستاره‌هایی که توسط کهکشان تولید شده‌اند، بین فلکی‌ها به‌طور منظم حضور دارند. این می‌تواند پاسخ سوالی باشد که چرا در این کهکشان‌ها، انفجار و انبوه شدن ستاره‌ای به‌طور مداوم رخ می‌دهد.
درمورد جواب این سوال هنوز اطلاعاتی وجود ندارد، اما در این بین مقاطع زود پس از انفجار یا مربوط به ابرهای جامد ناپایدار هسته کهکشان‌ها‌ای که می‌توانند علت انفجار شوند، مورد سوال قرار می‌گیرند.