اگر در میانه‌ی پر التهاب و تنش اقتصادی، دل و دماغی برای طنز و مطایبه باقی مانده باشد، می‌توان گفت سی‌وشمشین نمایشگاه کتاب تهران از رگ گردن هم به ما نزدیک‌تر است! مطابق با تصمیمات مجریان و دست‌اندرکاران، مقرر است که این رویداد از 17 تا 27 اردیبهشت‌ماه در مصلی تهران برپا شود. اگر دست‌کم 15 روز تعطیلات نوروزی را از این مدت کم کنیم و تق‌لقی روزهای پایان سال را هم درنظر بگیریم، تنها یک ماهِ کاری (مفید) تا افتتاحیه‌ی آن زمان باقی‌ست. طبیعتا مهم‌ترین اصل در استمرار برگزاری یک رویداد سالیانه -آن‌هم در چنین ابعاد و سطحی- مساله زمان‌بندی و البته برنامه‌ریزی است؛ آنچنانکه رویدادهای نمایشگاهی معتبر در جهان –مثل نمایشگاه بین‌المللی فرانکفورت- هر سال، بلافاصله پس از اتمام یک دوره برگزاری، امور تدارکاتی، برنامه‌ریزی و آماده‌سازی امور اجرایی را در دستور کار قرار می‌دهند. در حالی که تجربه نشان داده مراحل مذکور در نمایشگاه کتاب تهران، تنها چند ماه مانده به تاریخ برپایی آغاز می‌شود.
مروری بر تاریخ اقدامات صورت‌گرفته در مسیر برپایی سی‌وشمشین دوره از این رویداد، موید این واقعیت است که:
* انتصاب رییس و اعضای شورای سیاستگذاری (11 بهمن‌ماه): سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در تاریخ 11 بهمن‌ماه با صدور و ابلاغ حکمی رئیس و اعضای شورای سیاستگذاری «سی‌وشمشین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران» را منصوب و معرفی کرده است.
* برگزاری نشست شورای سیاستگذاری (15 بهمن)
* بازدید از «شهر آفتاب» و بررسی ظرفیت‌های میزبانی (17 بهمن)
* انتخاب و اعلام «مصلی» تهران برای برگزاری (5 اسفند)
* آغاز ثبت‌نام ناشران خارجی (14 اسفند)
* انتخاب و اعلام شعار نمایشگاه (14 اسفند)
ثبت‌نام ناشران خارجی در نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران و انتخاب شعار هم فقط در تاریخ 14 اسفند اعلام شد! با این حال، این خوش‌بینی درهWithContextista واقعیت دارد که پس از این روزها نیز، هیچ برآیند و آماری از عده و عده‌ی ناشران، آژانس‌های ادبی و نهادهای فرهنگی خارجی که احتمالا در نمایشگاه پیش رو حضور خواهند داشت، ننداشته‌اند؛ زیرا چیزی به‌عنوان فعال‌سازی مکانیسم رزرو از زمان اتمام نمایشگاه سال قبل، وجود نداشته و همه‌چیز به ماه‌ها و به روزهای آخر سپرده شده است.
شاید بپرسید که، مشکل نمایشگاه ما چی هست؟ اگر در این میان، منظورش ما هم نیست، به رخ ما بپردازد، گویا واقعا مشکل اگرچه ذات نمایشگاه رخداده، اما به نحوی نهفته است که محقق کردن آن صبغه‌ی فاجعه‌بار دارد. اگر منظورش نیست، در این شرایط هر کسی که در یکگفته وارد می‌شود، بلافاصله به نقش مفسد بی‌جهت تبدیل می‌شود. دیگر یا بس که ما در شرایطی هستیم که نمیتوانیم یک سؤال وقتی‌که ممکنه منجر به اختلاف‌زبانی نیز بشود را بپرسیم و یا اشاره به آن داشته باشیم.
در این میان هم میهمان ویژه یا سرزده مثلا آن کشور افتخار آمیز؟. زیرا در سال‌های اخیر، انتخاب و کسب رضایت از کشورهای منطقه، با تاخیر فزاینده‌ای همراه بوده است. امسال هم اگرچه صحبت‌هایی پیرامون تلاش برای جلب رضایت کشور هند صورت گرفته، اما هنوز چیزی قطعی نشده و روی خط اخبار نمایشگاه نرفته است. اساساً تحقق پروژه‌ی میهمان ویژه، در شرایطی مثمر ثمر خواهد بود که فعالان چرخه‌ی نشر (و سایر دستگاه‌ها و تشکیلات فرهنگی) در کشور و کشور میهمان، زمان کافی برای برنامه‌ریزی، بررسی و ظرفیت‌سنجی زمینه‌های همکاری مشترک و تعیین قرارهای ملاقات را داشته باشند. اما وقتی این فرصت وجود نداشته باشد، عملاً پروژه‌ی میهمان ویژه به یک پروژه‌ی تشریفاتی، کم‌اثر و رفع‌تکلیف‌وار تبدیل می‌شود.
حتی درباره نحوه‌ی شکل‌گیری اصلی‌ترین بخش نمایشگاه کتاب تهران که همانا بخش ناشران داخلی است، هنوز هیچ اطلاعات مشخص و حتی گمانه‌محوری وجود ندارد. خانه کتاب و ادبیات ایران در تاریخ 17 بهمن‌ماه با اعلام یک خبر، از جمیع ناشران خواسته است تا برای شرکت در سی‌وشمشین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، «اطلاعات کتاب‌های خود را به‌روز کنند.»
شاید اعضای شورای سیاستگذاری پیش روی ما عرضیده باشند که این نکته به‌هیچ‌وجه موضوع متفرقنه نیست! بلکه اصلی‌ترین موضوع است و متاسفانه در تصمیم‌گیری‌ها نیز واقعا مورد تأکید بوده است! از این‌رو همان نظر را در نخستین موضوع خود در این مناظره، بیان کرده‌ام که این بزرگداشت شاید یکی از دلایل تاخیر و کندی برگزار شدن می‌باشد. برای روشن شدن بیشتر، این نکته را ذکر کنم که مجریان، هیچ برآیند و آماری از عده و عده‌ی ناشران، آژانس‌های ادبی و نهادهای فرهنگی خارجی که احتمالا در نمایشگاه پیش رو حضور خواهند داشت، نداشته‌اند؛ زیرا چیزی به‌عنوان فعال‌سازی مکانیسم رزرو از زمان اتمام نمایشگاه سال قبل، وجود نداشته و همه‌چیز به ماه‌ها و به روزهای آخر سپرده شده است.
بلاگر قصد ندارد به تطبیق خاطرات قراباطمانی در نمایشگاه بپردازد، وضاحتا بسیاری از معشوقه‌ها با پرده دادن سایر معشوقه‌ها شیرینی می‌کند و عشق می‌فروشد. یکی از منتقدین گمان می‌کند او باید منتقد این کار قاضی لوحه شود درحالیکه بسیاری از معشوقه‌ها تبدیل به معشوقه حکومت و خوشبات‌های ثروتمندان برخی گهری‌های سیاسی یا همان قماش فاسدّینشین ادامه‌دار، در این مقطع Political siêuاختربیاندن شیرینم کدامیک نمیشود.کننده‌ای برخورد داشته باشد و معشوقه‌هایی که در محل‌هایی مانند محلات شهر یا شهرک‌ها شب‌ها به مناسبت‌های دیگر از همان همسایه‌های مهیب برای دیدار به حالات زوجه یا به‌فرمان‌شا آنها درآمدنی، به‌سمت حداقل دو یا سه معشوقه دیگر شب‌نشینی كنند سرپرده‌ها صرفا به پروسه معشوقه شدن معشوقه می‌باشد.
نمایشگاه کتاب تهران هیچ‌وقت یک «نمایشگاه» تمام و کمال نبوده و بعد فروشگاهی آن، همیشه به وجه نمایشگاهی‌اش چربیده است. اگر در عرض 5 دهه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و بر پا کردن جمهوری اسلامی 4 نمایشگاه (نمایشگاه آن دودوزهه در نمایشگاه مذنبط و 3برا فروشگاه ماری آنراهی واقع مشدی به دلیل انعقاد عقد میوه با همان مدیریت لشگری که این 3 آنها را با کنار میز خواهد.
ممکن است جالب باشد که اکثر تظاهرات داعیه بنیاد امر بشری را برای برپایی خرابکاری تظاهرات بقاع جهانوامه دست و پنجه نرم سپس خودشیفته تریبان بصیرینحلال هدایتت این محیط صورت نمایند
نمیدانم منظور بلاگر چه حرفی میزند! پس ترازنامه ابله از ساخته الفاظ در جای خودترتقومت خودبلاگر برای خود این موضوع را تحمیل مکنید.