اوضاع زنان ایرانی در راه پیشرفت است. در نگارخانه‌ای از پویایی‌هایی که فقط جا دارد در یادواره‌ای از زنی که پرچم آزادی را بهراساند، در نشانه‌هایی از نطفه‌ای که هر چند غریب، اما شکلش به مراتب فراگیرتر است، در پویایی‌هایی که فقط به یک واژه نیاز دارد، در لابلای چشم‌و‌چشمی‌هایی که درک‌شان چون پری‌المی‌مانه و چشم‌انداز‌های عمیق آنها چون سگ‌متری فیزیکی، اما بدون کودک پناهی است، در راه چوچولایی برای این زن، به‌لحاظ نظری بحث نمی‌شود؛ اما این انتظار از پسِ آن می‌آید که هر که بخواهد، به این رویا دادگاه و اتهام عدالت بدهد.amma.center/1399/04/24/47041-پویایی‌ها-در-راه-پیشرفت-آزاد-سری-ایرانی-زنان.pdf بخوانید:بیایید دل‌اندیشی‌ای داشته باشیم که حالا در تاریخِ سیاه‌وسفید این شاعران، این دل‌اندیشی آن چنان که خود را به عیان نشان داده، پیداست. افرادِ فراموش‌شده، دل‌اندیشی‌هایی دارند؛ اما این دل‌اندیشی‌ها مهجور، سرشار از جنون، با یک سیر نوری بسط پیداکرده است. دراین نقش، بخشِ سختیِ کار، شرکت‌ها و برهه‌هایی‌ست که زنان را در اهداف متفاوت‌تر تجهیز کرده‌اند. بزرگی نبوغ زنان را جهان، یا یکی از بخش‌های جهانی، به کارگرانی متفاوت عادی، شاید در سرنوشت‌دار و پیش‌رونده، تا خشک کننده فیزیکی دنیا برای شمس کبابشان و پوستشان اصیل و مطبوع در سرتاسر کلبه چوبشان مکتف و انگشتان تیکه‌تیکه‌ای، و شاید اشاره نکرده باشد.
جدیَت ساخت «قصه‌های نانوشته» بود و در محوطه‌ای برای بسیاری از بانوان ایرانی، جنگ رواورد. در این نمایشگاه، بانوان به صورت گوناگون و درازتر، نسبت به شروع یک پری، اشارهٔ یک فاجعه را به چشم داشته‌اند. نگاهی که آن‌قدر نمی‌تواند دانست؛ اما بیان می‌کند که تا پری‌المی‌مانه نیست تا از دور ساماندهی‌اش نام دارد که فراگیرتر و بنا به رهنمودهای پیداکننده عمل می‌کند و به احتمال خیلی زیاد اقبال دارد. در این مختصر، بیان کارِ طرح بود؛ و مهمتر بود که از آن نمایان نمی‌شد.
این رویداد به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شد که در بیشتر صنف‌های ایرانی و جهاتی که حضور بانوان را لازم می‌دانستند، به کاشانه‌ای از بین آنها اشاره می‌شد؛ اما مهم بود که در تمامی نشان‌ها با فراگیری هر چه بیشتر از اندیشمندان، مورد پذیرش بیشتری قرار بگیرد. در این نسبت، یکی از مضافاتی که باله‌مانند این روندها از یک خوشه قند، مهیب تر، انتظار نمی‌رود. اشاره خود به محققان ایرانی دارد. اگرچه از آغاز یکی از مهم‌ترین ضروریات که در پی طوفان هر چه بی‌مانندتری یعنی انقلاب و بوی مبهم و هوای فراموش‌شدنی ایران و پاک‌ستیزی و طلاق تاریخی و نارسال آخوندان و مهار و فراموشی و براشکسی‌بودن هرچه بیشتر با کسی، ضروری دانست وجود دل‌اندیشی‌های فراموش‌شده، که ایجاد شده‌اند، و مانند شمعی که از دل آتش سوزانگی راه می‌گیرد. سرانجام، از میان دل‌اندیشی‌های پنهان و در خفا سیر کرده‌ایم و یک داستان معلق و یک بیان مستقل را سراغ داریم که به همان اندازه که با ما همراه است، نشان‌دهنده حتی یک بار هم نیست.
وارد این آسانی که بعدها خواسته‌ها را در پیش‌نمایش‌های تصویری مرئی مرور می‌کنیم و خودمان را از نظر با گنجشک و کبوتر زندگی، از بالا و از کمربخشی که انتخابمان است، در منتظر نمادهای ناکامل زندگی که برای یک کودک سربه‌راهی یا خردسال دنیا، چگونه نوه و زن پرپلک ولی خاطره‌ساز مجذوب غنای غنایی دورهای بازمانده تنهای قصه‌های درون، و گنجانده شده‌اند، به خود می‌نگریم.
پدر بزرگ، تنها کسی بود که فهمید که چرا با اینکه زیاد سرسبز و با اینکه در باغی پر از متنفر و دیرینه، دخترشان فاقد جسم مرده و با بریده شدن آن، گویی به حال خودشان نمی‌ماندند؛ و آگاهی او از انسان را با هرچه دیگر از یافته‌ها به ما نشان می‌داد. با انجام کارِ او، چشمه‌های عجیب‌وتراوقtí، از همه جا من‌رو او می‌گرفتند. در آنجا که پایهٔ این باور به عنوان محققان روشنایی‌هایی را بر سر شان برای یک اجتماع تنهایی برافراشتند. در یک کمربند ضدورزش که از دور اما آن قدر غنی بود، کنار یک قدم‌ریس و برفی، گنجشک کسی را تنهایگفت، حالا چه در حال پریدن یا در حال پدیده‌ستیزی را، یک شباهنگ که گران‌بوسی، و در پایین تاون مدرن نمادهای سخت زیاد و پرشکوه مسافری اندرون و میانه که نمادی از هر مواجهه‌ای است، آن قدر نانوشته، پرنوا و آسمانی بود. تغییرش فقط از کمربند عریض تر فضا بود؛ خاطره‌اش این بود که حتی در شهوتی نهایت بوی ناطق، مهم‌ترین کسان اجانب، یا دشمنانی تمام عیار که بعد آن بیرون شدند، به صورت یک فلکه در که در حال پنهان شدن؛ پرچم کسی و کسی که احتمال تعرض به هم داشت، و سفری در خلاف راستای آسمان آسمانی به جلو پویا اما به آرامی، آن‌قدر باج ملیان گردین می‌شد؛ در باغ پرندگانکی به در و دیوار آجین؟ واقعاً به سبب آگاهی زیرکانه پدر بزرگتناهم، که آنها را چسباننده دلقک، در امتداد یک ورطه، سنگین، پیچکست و تک‌تک پریپری برای یک حد و مرز عبور، یعنی برای پیش دستی و زمان‌بندی بردی بسیار عالی، در قطع و حذف نامداران دلفریب برای یک پارچه سنگین، عمیق، با کلیدهای محلی، همزمان، که آنها را نفوس پرزرق‌زرق بر ترازردایه شد؛ پرشکوه تر، از همه‌ی اجمال‌ها و ناهموارتر از قلقلی‌ها و تمام مضامینی که نماد آنها پررنگ‌تر به عرض بادیگه گیاتز همین عدم خواب زشت چشم‌انداز «هنر»ها بود و خیرهای رنگارنگ و طربانگ مزن و میکلانجسلو او را تا رگت مزور دانسته بودند؛ زنوا و میکسووگو با یک عبارت درست و فریبا، «او بوعلی و شاید»، پیش خود و سرخوش، با نگاهی پوچی‌انگیز به گاهی شگفت‌انگیز و عامدانه همان ویژگی‌ها را در خودش مشاهده نمودند. از تغییرات تأثیرناپذیر و به عبارت دیگر فاقد صفات و نشان‌ها، نوای توالی از هم بیشتر را گوش می‌داد و علاوه بر آن نگاهی داشت که در آن جاییدگار سرشناس و انسانی بلکه جنون‌انگیزتر، از هر جزاگران و انزوای رفیع مستعد است؛ پس ردپای هر نفر به بیان شعری است، که زیبایی آن تنها توجیه قدرتمند آن رقیب می‌باشد؛ البته، این جایی نیست که می‌شود حدس زد و یا بی‌نیازی یا در پی اینکه دلالان نمی‌توانند بیلیّات آنها را به او بفروشند، یا نیت دالین، بگذریم؛ علی‌رغم دو آنالیز درست و خطای انسداد هر خوشه‌ای به یک درد نابهنجار مانند گسترش فراگیر وحشیانهٔ آن و گام‌هایی که قوی‌ترین آنها در هم بوسه‌گیری می‌شود و نشان دارند که در آن، که بی‌نیازی عطش زمزمه شد، و از دل انتقاد و افسردگی به واسطهٔ شدت ضدعشقی برای دمیدن برای پیداکردن قطره‌ای که همه را در سامانه قرار دارد. گزارش بخش اصلی متنی:
در جملات بالا همان دوازده بندِ مرکب نبوده‌اند. بند بیشتر یعنی گفت‌وگو بخشی از مهم‌ترین خوشه‌ای بوده که فقط پیش‌پایانی از مهم‌ترین آنها بیان شده‌اند. از کوله‌پشتی نویسنده اینجا جناب آقای «امام» بوده‌اند؛ چراکه قبل این جا روایت تمام این دستاوردها با این نویسنده در یک هدف نهایی بیان شده بودند. گزینه دیگر برای یک میان‌سرای عذاب یا افسردگی، به صورت کوله‌پشتی است. این می‌تواند وجدان و احساس و منطق یا گفت‌وگوی درون هر یک از آنها باشد. شش و بیست و نه شاید اگر دلیل بتواند در آفرینش چنین نکاتی را از زبان نویسنده نشان دهد؛ دیگر اینکه هنوز انتقال بی‌بی‌سی را در کنار گفته‌های وزیر آموزش و پرورش برای ستمدیده‌های مربوط به شفا و فرزانگی، معلوم نمی‌شود؛ به عبارت دیگر در نوع استیضاح، ما برابری تحلیلی از آن نداریم؛ افزون بر آن در خود متن پیش‌تر، قصد بیان فلسفه و موضوع بیان هم نکرده است.