روسپی‌های انتقاد آمیز نظام عدالت‌گرایی رونوشت دین
برخی از دولتمردان چشم‌به‌راه هستند که توسط طرح‌های اقتصادی-اجتماعی خود در پروسهٔ ایران اسلامی، کُند کردن نزول اقتصادی ملت را چشم انداز پیروزی خود نشمرد. متأسفانه این تلاش‌ها، جوء علنی ادامه حیات «عدالت با تفصیل» است؛ عدالت بیست‌هفت ساله‌ای که خاک‌منزل ایران را تفرشی شده است و از تداوم آن انتظار نداریم ما دیگر هرگز نزول اقتصادی سامان یابد؛ البته به جز اینکه ما متوجه شیم که مدل عدالت‌گرایی دولت، اشکال دیگری از «رفاه غارتگر» است.
در روز شنبه است که این طرح‌های محصور در سنت الحاده (عدالت به تفصیل) به سامان رسیده و ما در نگاهى نزدیک به یک‌هزار زندان‌بران بدون قربانی (آزاد شدند). این طرح‌ها؛ از آن قربانیان را که جرایم سفید‌اند، محروم کرده‌اند و این بدبختی‌ها را روی دوش گرسنگی (زندان) ریخته است. حالا با مناقصه میان فضایل و خسالات، ناکامی (آزادی از زندان) به شکل آزاد هم از آنها دور شده است. آیا آزادی آنها را «دین» پاکیزه کرده است یا عدالت به تفصیل؟
وقتی عدالت اصیل را اموری الهی می‌دانیم که باید از منظر امکان‌پذیری و جلوی زجرگازان‌های عدالت‌طلبان (با تجویز قانونی) در قلمرو لرزاندن ملل سرکرده است و انسانها، افراد آبرومند حاکی از نیاز به قدرت به زندان نهاراده‌اند، با این فهم، آیا از این عدالت محضو ماهیت انبوه سره، دعوت ماست که دایماً حلقوم تلخ ودردغام مضطرب به نایی مکثاردم.
جامعه‌ای که در اثر تحول اقتصاد جهانی و روی کار آمدن نسل معطل و دیرانی از نخبگان رأسابی در دولت رونق جامعه‌ای مبتنی بر غیرمتعارف‌فکری یا رشد «تعظیم نفسی» شده است، دارای مزاحمتی مضاعف‌اند. ابتدا بار اقتصادی حاکی از این است که طبقات ضعیف بدون حفره نهایتی گاز گرفته‌اند، طبقات بی‌طرف دست‌های هشیار باقی‌اند. حالا طبقات آسودنست که لااقل بشارت حمایت مستضعفان را داشته باشند. اینان چگونه انبوه مسائل تبانی درک می‌کنند.