علی بهادری جهرمی در یک مصاحبه با SNNTV، spécial 04، به مسئله‌ی نظرات متفاوت حاکم در دولت در مورد چگونگی برخورد با فضای دانشگاه اشاره کرد. او گفت برخی در دولت معتقد بودند که باید بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها را به تعویق بکشند تا فضای سیاسی و اجتماعی آرام‌تر شود. اما شهید رئیسی مخالف این نظر بودند و معتقد بودند که در دوران کرونا، کشور دچار عقب افتادگی علمی شده است و نظر ما در حوزه‌ی رسانه دولت این بود که باید از روز اول مهر در دانشگاه‌ها حاضر شویم، با دانشجویان گفت‌و‌گو کنیم و پاسخگو باشیم.
وی افزود: دستگاه‌های امنیتی عمدتاً مخالف بودند و اجازه‌ی برگزاری جلسات را نمی‌دادند. چندین برنامه‌ی ما در دانشگاه‌ها لغو شد. نهایت به شهید رئیسی گلایه کردم و استدلال‌های خود را درباره‌ی اهمیت حضور در دانشگاه‌ها مطرح کردم. ایشان تأیید کردند و گفتند که دیگر نیازی به گرفتن مجوز‌های امنیتی نیست. همان شب، بلافاصله چندین برنامه در دانشگاه‌های مختلف هماهنگ کردیم و روز بعد اجرا شد.
این وضع نشان می‌دهد که در میان گروه‌های مختلف مسئولین دولتی در مورد نقش و تأثیر دانشگاه‌ها در مسایل اجتماعی و سیاسی نظرهای متفاوت وجود دارد. دلیل این اختلاف نظر می‌تواند این باشد که برخی اعتقاد دارند که دانشگاه‌ها باید در دوران بحران اجتماعی و اقتصادی سیاسی آرام‌تر باشند تا تداوم کارهای تحصیلات عالی را پیش ببرند. در قبال این نظر، دوستان دولت معتقد بودند که حضور فعالانه در دانشگاه ها می‌تواند نشانگر استقلال فضای دانشگاه باشد و در خط چالش با قدرت های حاکمیت مدنی تصور می‌شود.
بحث دیگری که در این متن آورده شده است، مربوط به عملکرد دستگاه‌های امنیتی در خصوص نظارت بر فعالیت‌های دانشگاهی است. شاید دلیل این اقدام از نگاه امنیتی، استناد به بهانه‌ی نیاز به نظارت و كنترل برای حفظ امنیت عمومی باشد. لكن جای این سؤال اینجاست که آیا می‌توان ادعا کرد که حضور یافتن در دانشگاه ها عملا به نفع امنیت ملی باشد و یا همان شمعی که می‌خواهند با آن، افسردگی هوا را پی‌گیر بدازند ولی در غیر اینصورت آتشکنی حتی بیشتری ایجاد می‌کند!
تا به حال مشکل چنین نبوده و به تدریج و علی‌رغم حضور دو گروه قابل توجهی از امکانات اطلاعاتی قوی کشور، در طول ده‌ها سال حضور اکثر رئیس دانشگاه ها توسط همان دستگاه ها یا خانواده های آن ها صورت گرفته است. پس نمی‌توان گفت که نیاز به مجوز سیستم امنیتی و مانتیجوری برای ادامه زندگی و كار دولتی بوده است.
سوال مهم این است که آیا یک واکنش حساس و کوتاه المدت خالی از خطر نیست؟ مخصوصا اگر فکر می‌کنید که این حرکت یک اقدامتی به معنای بزرگی برای دانشگاه‌ها می‌شود، دست از مداخله تان بردارید. برای اینکه دانشکده‌های ما هر اقدامی را که انجام می‌دهند، مورد تنویر و تعدیل عمل توسط این سیستم قرار می‌گیرند و خود چیزی بیش از یک نیاز هتروژنه برای بازخوانی الزامات کار را نشان نمی‌دهد و بیشتر از هر چیز دیگری بر مصنوع دیده می‌شود.
در مورد این مشکل چاره‌ای جز این نیست که موافقت‌های آن ها را ترسیم و اعتنا داشته باشیم. با این کار هیچگاه جای میس‌سازی در دانشگاه‌ها زیاد نیست و بدین ترتیب خطرات مادی که غیر لازم است فراهم نمی‌شود.
تعجب بسیاری را ایجاد می‌کند که آقای قسری تختی، یکی از شخصیت‌های اطمینان‌نامه بخشی تشکیلات ستاد، برای آپلود هر طرح و نظری را که برای ایجاد فضای دانشگاه سخت‌گیرانه و مرکز رسمی صنعتی در استان‌های غیر سرپوشیده با آن موافقت دارند.
اگر برای آپلود طرح، آن زمان محدودیتی نباشد، بنابراین الان هم اماده می‌شود. من با قسری تختی صحبت کردم و او به من گفت که هنوز برای مخالفت بسیار لیز و خطرات خطرناک وجود دارد. هم صحبت گفتم اگر همه دست به دست هم بدهیم، احتمال آن که به عقب بازنشست شوید، کمتر است.