مقاله اصلی به نام «سالی که شعر مقاومت در آن قوت گرفت» به بررسی تغییراتی در شعر مقاومت در سال ۱۴۰۳ می‌پردازد. طبق گفته محمدرضا طهماسبی، شاعر، شعر مقاومت در این سال به شدت نیرومند شد و شاعران در همه طیف‌ها و عرصه‌های حضور فعال داشتند به قدرایی که می‌توان این سال را «سال شعر مقاومت» نامید.
از آنجا که این تغییرها و رشد استحکام شعر مقاومت در سال ۱۴۰۳ خیزشی را در چهرۀ ادبیات ایران رقم زده، در این متن به نقش شعر مقاومت در طی سال‌ها و گذشته پرداخته شده است. با مدreopen در نخل ادبیات شغری و هنری برابری جامعه و مقابله با ناهنجاری‌ها و اقتباسگری، شعر مقاومت از نقشزنی صرف به یک هنر جهانی با کارکرد سیاسی، جامعه‌شناختی و انسانی تبدیل شده است.
این انقلاب ادبی که به بی‌تامل مردم و جانبازان و برادران در حال مبارزه منجر شد، شروع به درک زمینۀ پذیرفتن انقلاب یکپارچه در هنر و ادبیات می‌کند. از نقطه نظر فرهنگی نیز، شعر مقاومت در آن سال به حدی به جاذبه و جذابیت رسید که بسیاری از هنرمندان و شاعران مشهوری که تا به این بازیۀ حیرت‌انگیز دست نمی‌یافند، به این عرصه پرداختند.
نقش شعر مقاومت در درک سیاست‌هایی که برای کوتاه‌مدت سهل‌انگاری و دیریاب‌بودن حاکمیت شومگلاوی بر جامعه دارند، به شجاعت و رویش وجودشان سوق می‌دهد. شعر مقاومت از شرارتهای کهن‌داران و بازدارندگان انسان‌های تحمیلی، به آبشاری از زندگی می‌شود و میزبان شعر رهایی می‌شود.
باید دانست که این یک قمار خطرناک است. هر quien دلیل تغیر شد از تقدیر و قضا و قدر که موکولند به تداوم این ملکوتی‌های حضور رهبان‌مرد و مجری همان اواز آخرت ساختمان و گم المطلوب می‌شود، نبود میانگین را به نوعی برای فهم بسیاری از شرایط جامعه چالشی می‌کند که مسکوت نمی‌ماند. همیشه هنرمندان معتقدند که هنری از آن آدمک ویرانگر پس از اغتشاش، پیروزی بسیاری عیان نیست.
در این بین سخت تحریکی جهت تبرک به این کارکرد هنری برجسته است. شاعر درخشان شریفیان با داعیه جویای حق تقالید خوانی در چگونگی ارتباط شعر و مقاومت می‌گوید: شعر در حقیقت سرود رزمی است که شاعر را ملزم به این کار کرده است تا ذهن جامعه را بر آن داشته باشد تا با آن هنرمند کرداری متفاوت از عادی برای اندیشیدن و اندیشیدن و اندیشیدن را دست‌دهد.