یک عفونت خطرناک در بیمارستان‌ها
یافته‌های جدید از تفکر همه‌جانبه در مورد انتقال بیماری‌های عفونی در محیط‌های بیمارستانی به چالش می‌کشد. پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد که یک باکتری خطرناک به نام کلستریدیوم دیفیسیل (Clostridium difficile) در بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌ها فراتر از تخمین‌های قبلی، به صورت 비밀داری میان بیماران، سطوح و پرسنل به اشتراک گذاشته می‌شود.
کلستریدیوم دیفیسیل یک عامل مسری حیاتی است که به جلوگیری از آبسه، تب و کشته شدن در موارد وخیم بیان می‌شود. شواهد قبلی انتقال مستقیم بین بیماران را بسیار نادر محسوب می‌کردند. اما یافته‌های جدید با ردیابی کلستریدیوم دیفیسیل در محیط و بدن بیماران، یک شبکه پنهانی از آلودگی را کشف کرده است. این تحقیق نشان می‌دهد که انتقال این باکتری از سطح به سطح، از بیمار به سطح، به‌مراتب بیشتر از پیش‌تصور بوده است.
رئیس گروه تحقیقاتی، دکتر مایکل روبین (Michael Rubin)، اپیدمیولوژیست و متخصص بیماری‌های عفونی از دانشگاه یوتا، هدف از این مطالعه را عفهذا این موارد نیست که هنگام انتقال بیماری‌ها آشکار می‌شوند، بلکه اتفاقات ناشناخته‌ای هستند که اگر توجه نشود، احتمالاً بیماران را در معرض خطر غیرضروری قرار می‌دهند.
این مطالعه از طریق نمونه‌گیری موردی انجام شده، 10 درصد از بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه را شناسایی کرد که کلستریدیوم دیفیسیل را روی بدن یا محیط اطراف آنها پیدا کردند. در اکثر این موارد، باکتری‌ها به شکل ژنتیکی با افراد دیگر یکسان بودند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که این باکتری در یک منبع مشترک، یعنی بیمار جدا، رایج شده است نه از دو منبع متفاوت.
پژوهشگران توانستند نشان دهند که انتقال این باکتری در بسیاری از موارد بین دو بیمار صورت نمی‌گیرد که هیچ‌یک بلافاصله یکدیگر را در بیمارستان بستری نکرده‌اند. بلکه در شرایطی که ارتباط ولو باشد، در موارد بسیار بیشتر از پیش تصور می‌شد، باکتری‌ها در ایجاد شبکه پنهانی مشارکت دارند. دلیل این بسط این که کلستریدیوم دیفیسیل را عامل سرسختی در سطح دینامیک هستند. این باکتری‌های می‌توانند مدت‌های دراز در خارج از بدن زنده بمانند و با اقدامات ضد باکتریایی رایج مقاومت داشته باشند. این باکتری‌ها می‌توانند از یک فرد به سطوح یک اتاق دیگری منتقل شوند و یک بیمار را در کمین قرار دهند.
ورود این مطالعه به نتیجه‌های مشابه است. پژوهشگران امیدوارند که این یافته‌ها این امر را فراهم کند که اقدامات احتیاطی قوی‌تری برای جلوگیری از گسترش این بیماری در بیمارستان‌ها، صورت بگیرد. به گفته پژوهشگران، استفاده از لباس شخصی و پوشاک حفاظتی و نیز رعایت بهداشت دقیق دست‌ها از اقدامات مهم برای قطع این نوع انتقال نامرئی است.
این پژوهش در مجله انجمن پزشکی آمریکا (JAMA Network Open) منتشر شده است.
اما، چرا این انتقال بی‌اعتمادی مهم است؟ تا امروز، تصور عموم بر این بود که انتقال مستقیم بین بیماران صورت نمی‌گیرد. اکنون، یافته‌های جدید نشان می‌دهد که این مسایل متروکه‌ای را به همراه دارد که به دو جزء تقسیم می‌شود:
• جدا کردن بین محیط در حال استفاده و بخش‌های مراقبت‌های ویژه، چگونه روشن شود؟ آیا این قسمت از بیمارستان‌ها اهمیت دارد؟
• با توجه به مناقشات حاضر بهداشت کافی دست‌ها در محیط‌های حیاتی همچون بیمارستان، چگونه الگویی برای اداره کردن این انتقال باید برقرار شود؟ آیا این مسایل، به رابطه بیمار-کارمند برابری صریح می‌کند؟
• چه مواردی لازم است برای آشکار کردن این ماجراها، در دستور کار قرار بگیرد و چه پیشنهادهایی برای مدیریت این مسائل باید لحاظ شود؟