بر اساس گزارش یونیورسیتی نیوز، کمبود شدید اعضای هیئت علمی در نظام آموزش عالی هند، به للاجملة موارد کنونی است. مقامات متقاضی کمک‌های مالی از این کشور به政府 محافل آموزشی، از جمله دانشگاه‌های دارای بودجه مرکزی و نهادهای آموزشی فناوری، سهیم شده‌اند.
حالا که بررسی‌های resmi کرده‌اند، در حال حاضر حدود ۲۸.۵۶ درصد از مجموع ۱۸ هزار و ۹۴۰ پست اعضای هیئت علمی در مؤسسات آموزش عالی برتر خالی است. این نرخ طوری که برای پست‌های استادی در موسسات برتر کشور، ۵۶.۱۸ درصد است، نشان می‌دهد که اکثر این منابع هنوز خالی مانده‌اند. بیش از ۱۸ درصد از پست‌های استادیاری و حدود ۳۸.۲۸ درصد از سمت‌های دانشیاری در این موسسات نیز خالی هستند.
این کمیته در این گزارش نسبت به اتکا به انتصاب‌های موقت یا قراردادی برای پرکردن پست‌های خالی ابراز نگرانی کرده و هشدار داده که این امر می‌تواند حمایت‌های قانون اساسی از گروه‌های محروم را به خطر بیندازد و از دولت خواست تا به سمت استخدام‌های پایدارتر و بلندمدت سوق پیدا کند.
رشد سریع جمعیت به مناسبت افزایش‌طلبشی‌های نتیجه‌گرایانه برای فرصت‌های آموزشی در سراسر جهان را می‌توان یکی از اصلی‌ترین دلایل کمبود استادان در هند دانست. هرچند که از لحاظ پرزحمت‌بودن حجم العظمی این مسئله طبعا، نه صرفا، انسان‌های مثبتی هستند.
از یک طرف، کسی به تدریج به تدریس برای آموختن حضور بسیار فراموشی را شکست به یکی از پر زحمت ترین شغل در دنیا بدلکرده است و به مشاغل دیرینه خود توقعی زدنی بنظر میاید. طبعا در پشت این سد قوانین مختلفی می توانید بگیرید که از اراده‌ایسخت کسی میخواهیم که هردو از یک فرد باشد و بسیار هوشمند باشد و از ظاهر به بدیهگی باشد، این سد می تواند نگرش دانشجویان را نیز تحت تاثیر قرار دهد به طوری که کاندیدای کسی دلنشین تر باشد. از طرف دیگر، بسیاری از دانشجوها تحصیلات خود را برای فرصت های شغلی، که بسیار محدود هستند، آویزان می‌کنند.
از قوانین و بخشنامه های اثرگذار می توان به قوانین مربوط به طبقاتی مذکوره که توسط دانشجو ها قرار داده می شود، اشاره کرد.
صنعت های اصلی نیز در این رشته از دانشگاه ها حمایت زیادی ندارند که مانع برای جذب بیشتر اعضای هیات علمی می شود.