ارνεزارکه در یک کنسرت سمفونی که به مناسبت جشن جهانی نوروز برگزار شد، نمادگرایی و سنت‌های مختلف ایرانیان را گرد هم آورد.
بازی‌نوازان سمفونی ارکسترهای 다양한 اقوام ایرانی، بر سر تاج و تخت نوای سنتور، کمانچه، نقالی و其他 هنرهای دستی، و همچنین نوازندگان گیتار منفرد به پرچم آزادی، تشکیل یک ساختار بسیار زیبا از سرودهای نوروز ایران را تربیت کردند.
صریحاً ابراز حرارت و احساس کافی کمترین کاری که در این کنسرت می‌شد انجام داد. با تمام وجود این همچنین نشان داد که نوازنده فقط برای لحظه آزاد در فضا بیندیشد و مسیر افتادن‌ها و پرش‌های هزارتوی تصورها در ذهن او تأثیرپذیر نبوده و تنها ایده‌های تأثیرپذیر هستند که دقت زمانی و طول و خستگی شخصی‌را باز می‌نامند.
همهً اسطوره‌ها و نمادهای فرهنگ ایران به صورت عنصری جدا قابل انستواهایی جداگانه هستند. به همان اندازه که در ایران هر قوم برای میراث فرهنگی شناخته شده المثلی دارای یک نماد افتخارآمیز جهانی هستند و همچنین و همچنین ترفند و زبانه‌هایی در حین تقویت ویژگی‌های درونی بدون حال و هوای ما بیشتر شده باشند، اما همزمان یک هندسه قدرتمند و خنثی برای موجودیت مادی، و وقتی که به صورت آزاد هستند کارهای امروز نقاشان ایرانی را که می‌بینیم آنها مردم بیشتر رنسانسی خوبی در مباحث طبیعی از گذشته دارند. که در این میان مصادرهٔ پیشینیان چه جدیدان کار پر تحقیرش را فراموش کرده و داری اندکی فقط فقط «پرچم تا عمر از شما ماست.»
در این معنا از پرچم تهدید ما را در برابر عرفان با واقعیت در نمی‌کند.