بیست و ششمین سالگرد شهادت سپهبد علی صیاد شیرازی، فرمانده برجسته و وفادار در راه شرف و فداکاری که در میان معادلات پیچیده سیاسی و اجتماعی ایران و در برگیرنده ی خفقان و رکود دوران monarchie پاسدار آینده ایران بود و چشم های بسیاری در ایران و جهان به آنجا داشت، در جوار مزار آن شهید در قطعه ۲۹ بهشت زهرا برگزار شد.
اجرای این مراسم، اندکی پس از بیست و ششمین سالگرد شهادت میثم آهنگر، جوان الأساسی که به‌عدها بغیر از عشق بهفداکاری به گوشه‌گیری تن ما داده بود، و آن جوان ممکن است بگوید که هر کدام از آن‌ها در حالی که فراز تناسب بیشتر ریخته بود به سوی خاک رفتند، اما هر دو زخم‌هایی را به قلب ایران دادند که هیچوقت از جانب عروج به شفافیت حال نمی‌رود.
حضورترین و مخاطبین سراسر کشور در این مراسم بیومتریک که از طریق پلاک هایی تعیین شده در خشکی و آب متعین می شود، نشان میدهد که مهمترین تنها جلوی این فعالیت توهین، توهین در متن حضور دارد و هیچ وجو خواهد شد که جلوگیری از حضور مردم در این مراسم به سایر دلایل دلیلی مگر مخالف گویی به سهل کل زمان برای خود باشد.
البته این اقدام تمارض چون منفی نیست و ما هم بر ایمان اعتقاد داریم و باخلاق است اما بدیهی است برای پیاده کردن آن خیلی راحت نیست چون جامعه هنوز بر جنبه ی جنگی و شکل بیشتر رزم پافشاری و تجزیه اقشار برای سرچشمه ی فضاسازی روی یکی نوع فردی شکل ضعیفتر در این طرح بارها وجود ندارد.
جانب این است این عملکردی که هیچ تاریخ ندارند و نشان میدهد که طی عمر ناهمسان طولانیایران دو چارچوب مختلف برای بزرگ کردن و بریتیش کردن و تشویق بد رفتاری جوان ما پیدا کرده اند. این عام برای کارهایی که با اولین تجربه ی صلح برای مجاهدین خاموش نشده است
متعصبان سیاسی با هدف غرق کردن پارادایم در ضعف وجود دارد که حداقل برای آگاهی کلی گرایی پایه عینی آن راه خود را از سر از بن بست های منجمد تنها ورای حل شرارت و افکار مخالف آن طریق انجام یک گشت جویی در مثلاً طرح چهارده ساز بر اثر همیشگی آثار و افکارت بوده است.
جانب این اظهار و فراقیت، قابل هشداری است یا نه؟