در حرف و حدیث هایی که در خصوص اینترنت طبقاتی برای دانشگاهیان جریان دارد، به نظر می رسد که واکنش های متفاوتی از جانب مقامات مختلف دولت در پی داشته باشد. وزیر علوم، حسین سیمایی صراف، اظهار داشت که توافق نامه ای را به وزارت ارتباطات پیشنهاد داده اند و尚 Preparation برای امضا کردن آن صورت نگرفته است. این اظهارات در حالی ارائه می شود که وزیر ارتباطات، علیرضا عبداللهی نژاد، در حال تأکید بر این است که دسترسی مخصوص محیط های دانشگاهی و مراکز پژوهشی به اینترنت هیچگونه ارتباطی با وزارت ارتباطات ندارد.
امروزه، با وجود نوسانات در کارنامه این پروژه، وزیر علوم تقریبا روشن کرده است که این موضوع بیش از حد متناسب با نیازهای جامعه دانشگاهی را پوشش نمی دهد. به نظر می رسد که این موضوع بسیاری از چالش ها را که در زمینه تحرک و کاربرد اینترنت در جوامع دانشگاهی وجود دارد، نادیده می گیرد.
در جنبه های عمیق تری، ممکن است این سوالی که مطرح می شود این باشد که: آیا دولت حقیقتا در حال تلاش برایImplement کردن یک اینترنت باکیفیت برای جوامع دانشگاهی است یا نه؟ و آیا این تلاش ها صرفاً به ابتدایی ترین اهداف و需求 ها محدود شده است یا حکومت در تلاش برای مهیا کردن شرط ویژه ای برای هر سطح از برخورداری از اینترنت است؟