**روایت خاطره شجاعی: وصیت‌نامه شهید حسین محمدی‌پور**
در روز بیست و چهارم تیر ۱۳۴۵، در روستای جهان‌آباد از توابع شهرستان رفسنجان، مرحوم حسین محمدی‌پور، والد شهید حسین محمدی‌پور، در خانواده‌ای سرود پرچم جهاد و شهادت را برافراشت. مادر مهربان، پدر فهیم و خویشتندارشان هم تا آخر هرچه توانستند در راه قهرمانان همان راه رکود کردند.
«حسین محمدی‌پور» به وصیت‌نامه‌ای که پیشتر پیشکش کرده، به خانوادهٔ خود پیام می‌دهد که «برای این‌که فرزند مورد علاقه و یار و یاور ما تا به انتهای راه تسلیم بهترین هدیه و بهترین غنیمت‌های از جان به سوگ فرا خوانده شهادت رسیده باشد به جایش این گونه بگویید، نبودم در جای خودی، در راه به خدمت در ابادخم‌ترین مرزهای این زمین چه یار بود که نبود، خدایا من این‌ک به کام تو گفتم آن را تو این کام از جان بفرست دهئ من خاله خجسته تویی». او می‌فرماید «امام را تنها نگذارید و همیشه دعا برای امام عزیز کنید و خط سرخ شهدا را ادامه دهید که پیروزی‌های بسیار بزرگ و عظیم را در بر دارد».