یک دانش‌آموز دبیرستانی به نام متیو پاز با استفاده از هوش مصنوعی، در فضا ۱.۵ میلیون شیء کیهانی را کشف کرد که پیش از این ناشناخته بودند. این دستاورد در حین انجام یک پروژه تحقیقاتی به عنوان بخشی از برنامه گسترش آکادمی Planet Finder در موسسه فناوری کالیفرنیا (Caltech) حاصل شد.
پاز به عنوان بخشی از این برنامه به محققان مختلف در زمینه نجوم و علوم رایانه کمک کرد و در طی مدت شش هفته یک مدل هوش مصنوعی را توسعه داد که قادر بود داده‌های بزرگ نیووایز را تجزیه و تحلیل کند. این مدل برای شناسایی تغییرات ظریف در اندازه‌گیری‌های فروسرخ تلسکوپ آموزش دیده بود و ۱.۵ میلیون جرم جدید بالقوه را شناسایی و طبقه‌بندی کرد.
یکی از نکات مهم در این記事، کارشناسان علوم رایانه و صنعت می‌باشند. این پژوهش روشی جدید برای پیدا کردن اجرام کیهانی نشان می‌دهد که از این رو توجه افراد حوزه علوم رایانه را به خود جلب می‌کند.
پاز الهام گرفته از سخنرانی‌های عمومی رصد ستارگان، از دوران دبستان علاقه‌مند به نجوم شد و با پیوستن به آکادمی سیاره‌یاب به سرپرستی پروفسور نجوم اندرو هاوارد در تابستان سال ۲۰۲۲، به یک پروژه تحقیقاتی جاه طلبانه که منجر به انتشار این مقاله شد، نایل آمد.
از لحاظ تاریخی، نجوم و کشف اجرام کیهانی سنت‌های طولانی‌مدتی دارد که به قدمت انسان بر می‌گردد. با پیشرفت فناوری و عصر اطلاعات، علوم رایانه بر برای مقاصد مختلف از جمله نجوم و اکتشاف‌های کیهانی استفاده می‌شود.
در این خصوص، با این سرقت داده‌های کیهانی باید هشدار داد که رویکرد ما به بحث علمی نوآورانه بجوییم و دغدغه‌های جامعه علمی و بوم شناختی را در نظر بگیریم.
با این وجود، یکی از سوالاتی که به ذهن می‌آید این است که چرا این مدل هوش مصنوعی دقیقاً از این رو موثر بود؟ آیا این مدلی است که می‌تواند در زمینه‌های دیگر به نتیجه‌های مشابه برسد؟ بر چه اساسی مسیه هم پرنده کند؟ یا به چه شدت اجتماع باید از پیشرفت‌های هوش مصنوعی در زمینه نجوم خرسند باشد.
از یک سو با تکامل فناوری، این نوع پیشرفت در علوم رایانه و سپس پیدا کردن اجرام کیهانی می‌تواند به تکامل علم و پیشرفت روز افزون آن بینجامد. اما اگر از دیگری، آیا این انحصار دانش یا انحصار دانش لازم را برای بیان جنبه‌های مختلف علوم و دانش ممکن نیست؟