دانشمندان در دانشگاه کالیفرنیا برکلی، باتریای را طراحی کردهاند که انعطافپذیر، غیرسمی و در برابر خمش، برش و آسیبهای فیزیکی مقاوم است. این دستاورد میتواند مسیر تازهای برای ساخت ابزارهای پوشیدنی و رباتهای نرم فراهم کند.
باتریهای لیتیم-یونی که امروزه انرژی بسیاری از دستگاهها از جمله تلفنهای هوشمند و خودروهای برقی را تأمین میکنند، معمولاً در محفظههایی مهرومومشده و سخت قرار دارند تا از اجزای داخلی آنها در برابر فشارهای مکانیکی محافظت و از تماس الکترولیتهای اشتعالپذیر و سمی با هوا جلوگیری شود.
یک باتری ژلهمانند جدید که محققان دانشگاه کالیفرنیا برکلی طراحی کردهاند، در برابر خمش، پیچش و بریدگی مقاومت نشان میدهد. این باتری میتواند به طرق مختلف مانند خم شدن، پیچش و حتی سوراخ کردن با سوزن، کار کند.
باتریهای لیتیم-یونی امروزی معمولاً در محفظههای سخت قرار دارند تا از اجزای داخلی آنها در برابر فشارهای مکانیکی محافظت و از تماس الکترولیتهای اشتعالپذیر و سمی با هوا جلوگیری شود. اما باتریهای انعطافپذیر میتوانند بهراحتی در برابر نفوذ هوا یا آب آسیبپذیر باشند و این نفوذ باعث واکنش شدید با الکترولیتهای رایج، تولید گرما و حتی آتشسوزی یا انفجار میشود.
محققان این مشکل را با استفاده از الکترولیتهای شبهجامد هیدروژلی حل کردند. هیدروژلهای الکترولیتی با استفاده از الکترولیتهای لیتیوم فلوئوردار ساخته میشوند که ذاتاً در برابر خیسیدن فاقد شفافیت هستند. محدودهی پایداری الکتروشیمیایی این باتریها محدود است که به معنای محدودهی ولتاژی است که باتری میتواند در آن فعالیت کند.
محققان دانشگاه کالیفرنیا برکلی باتریای را طراحی کردهاند که با استفاده از الکترولیتهای شبهجامد هیدروژلی، دارای پلیمر یون دوقطبی است و توانایی جذب آب از هوا را دارد. این باتری میتواند به مدت یک ماه بدون بستهبندی مهروموم شده کار کند و در ولتاژی بالاتر از ۳٫۱ ولت بدون تجزیهی زیاد آب عمل کند.
باتری جدید در شرایط سخت، مانند زمانی که تا ۱۸۰ درجه پیچانده میشد، خم میشد، با سوزن سوراخ میشد یا با تیغ بریده میشد، چراغهای LED را تغذیه میکرد. این باتری حتی توانایی ترمیم خود را داشت و پس از اینکه به دو نیم تقسیم شد، میتوانست تا ۹۰ درصد ظرفیت اولیهاش را بازیابد.
البته باتری جدید بینقص نیست. یک باتری تجاری طراحیشده برای ۵۰۰ چرخه باید در پایان این چرخهها، ۸۰ درصد ظرفیت خود را حفظ کند. اما باتریِ نرم لین و هه تنها حدود ۶۰ درصد ظرفیتش را حفظ کرد که جای زیادی برای بهینهسازی باقی میگذارد.