**داده کاوی برنامه‌های تلوزیونی «پناه» و «از مامان بگو» و نکات قابل توجه**
یکبار برای همیشه تقلب و سوءاستفاده‌های تلوزیونی سرانجام به روز روشن کشیده شده است. انتشار داده‌های کاوش شده در مورد برنامه‌های تلوزیونی «پناه» و «از مامان بگو» این واقعیت را به مدت و حدیث نشان می‌دهد که بسیاری از این نمایش‌ها چه رازها و چه نقاط ضعفهای را پنهان کرده‌اند. آماری که در دسترس قرار گرفته‌اند، هرآن‌که مصون از این فتنه است، عمیقاً مهم و حائز توجه‌اند. این گزارش‌ها نشان می‌دهند که بسیاری از مردم همچنان به چهره‌های رسانه‌ای و شخصیت‌های هنری روی آورده‌اند تا از حوادث تلخی و کسالت‌زایی آگاه شوند، اما مسائل بهنجار و حقیقت‌خواهانه، همچنان از کنار نهادهای resmi سپرده می‌شود.
برنامه‌های تلوزیونی به‌سان یک پل ارتباطی برای به اشتراک‌گذاری سخنان مختلف و مفید بودند که جنبه‌های مختلف اجتماعی را مورد بررسی قرار می‌دادند. اما آیا این برنامه‌ها کافی بوده‌اند تا مشکلات توهین‌آمیز را برطرف کنند یا فقط گفت‌وگوهای لوکاستی از آنها عبور کرد؟
داده‌های منتشر شده در مورد «پناه» و «از مامان بگو» نشان می‌دهد که مردم از هر روز به دوراهی یک سوءاستفاده دیگری رو به روی خویش قرار می‌مانند. آنها در یک روز باید به صورتی توهین‌آمیز با چهره‌هایتلوزیونی روبرو می‌شوند و در روز بعد، کم تحرک‌اند تا در مورد چالش‌هایی که در درون خود به وجود آمده‌اند، گفت‌وگو کنند. حتی رسانه‌های رسمی نیز این چالش‌ها را مد نظر قرار نمی‌دهند.
حکایت تلویحی «از مامان بگو» و «پناه» بر جابه‌جایی بین وخامت سطح متوسط‌ها و ظلم‌های تکراری مد روز، می‌طلبد. اگر جامعه تلوزیون‌هایی را انتخاب کرده که به «الوت» نمی‌پردازند، خواهان حلقه‌های مختلف بگذاریم – پایدار یا پر زرق و برق آنها را از بین نمی‌بریم، مخاطبان ظلم‌هایی دارند که رخ دادن آنها، آثار عمیق در وجود انسان‌ها برجای می‌گذارد.
راه‌های مختلف متعاقباً به پیدایش چالش‌های روزانه، نسل جدیدی را که پیش از انقلاب‌های بزرگ مدت‌ها بوده‌اند، تحریک نکرده‌اند. آنها به یک فال زنده عمل می‌کنند و ارزش هرگونه وسوسه را به فراموشی سوق می‌دهند. باید از بین این سوءاستفاده‌ها به داخل گذر به برنامه‌هایی فکر کنید که به روی یک خط روشنی که با ضرب‌المثل ایرانیان، «عاید کام نیاورده که دام هرچه باشد برتر باشد» معنی گردید.
ایران همان کشوریست که تاریخ مغفول می‌آید. اساساً، نهادهای جامعه ایران پای آنند که دارو تعویض شود. ما برای به دست آوردن یک تعادل به موقع باید از داده‌هایی که «از مامان بگو» و «پناه» قرار داده‌اند، هرزهکاری‌هایی که تلوزیون به روح انسان‌ها یعنی خود انسانی، تحمیل کرده است، درک کنند. بدون هر تصویری که می‌تواند مخاطبان را به سوءاستفاده تهدید نکند، چه جلوی نارضایتی اجتماعی بگیریم، چطور جامعه را به سمت یکپارچگی موجودی که در تصمیم‌گیری غلط شده‌ایم، هدایت کنیم؟