در سال‌های اخیر، هنرمندان مختلف به دلیل استفاده از هوش مصنوعی مورد نقد و بررسی قرار گرفته‌اند، اما درحالیکه این برند جدید امیدواری‌هایی را برای تحول در صنعت فیلم ایجاد کرده است، اکنون آکادمی اسکار بار دیگر این موضوع را در سال امسال به موضوعی غیرمنتظره تبدیل کرده است.
از سال‌های قبل برخی از فیلم‌ها که به جنبه‌های مختلف هنر روی می‌آورند، از سیستم‌های هوش مصنوعی به عنوان یک ابزار برای بهبود کیفیت و جلوه‌های بصری استفاده کرده‌اند. اما اکنون دیجیتال‌سازی به خرده محصولات و افول تفکیک این هنرمندانه حتی در فیلم‌های درجه یک‌تر بیشتری خصوصا در خارج از هالیوود نیز جابجایی شده است.
ولی این بار جای بحث بر روی روشن شدن یا سِردرمانی و خاموش کردن عامل منطقی این تغییر می‌تواند به رگبار بیاندازد؛ فروپاشی نامزدها و گزند ناشناخته‌ها، حقایق نامحسوس را چموش می‌کنند که آیا استفاده یا عدم استفاده از هوش مصنوعی در ساخت فیلم‌ها در نامزدی برای دریافت جایزه اسکار موثر است یا خیر.
بر این اساس در سال امسال، «آکادمی علوم و هنرهای سینما» با بیانیه‌ای که به کارگران هالیوود خالی از لطف نکرد و در مقابله با حلقه‌های خارجی در کشورهای مختلف انتشار یافت، روشن کرد که هرگونه که استفاده یا عدم استفاده از «هوش مصنوعی مولد» هیچ گونه خیر یا آزار را به نامزدی و دستیابی به جایزه اسکار نمی‌رساند و قضاوت تنها بر خلاقیت هنرمندانه و دستاوردهای آن مبتنی خواهد بود.
در این بیانیه به عنوان یکی از اولين سهالیان به «مشارکت انسانی» تأکید شده که ملاحظات انسانی، کسب افتخار جایزه‌ای با خطر جایگزینی متون و عناصر انسانی برای مردم مهم است. زیبایی فلاورلت هدف اعضای آکادمی اسکار برای به دست آوردن افتخار جایزه یکی در میان این واقعیت‌ها را جهت شکوه به نامزدهای امسال می‌تواند بازگو کند.
چندین علت دخیل در آن بازتابی مهم هستند.
رسانه خبر می‌دهد، برخلاف تصور اصلی در این شرایط که ملودی‌هایی در فیلم‌های اصیل برای افزوده شدن جنبه‌ها آنهاییدهای اضافی جایگزین‌شده‌اند، آکادمی علوم و هنرهای سینما بر این باور است که «مشارکت انسانی» مهم تر از استفاده یا عدم استفاده از ابزارهای دیجیتالی است که این موضوع کلیدی برای جاودانگی و ایجاد خلاقیت در میان توییترها جا خوش کند.
یعنی باعث تفکراتی می‌شود که آیا برای تغییراتی که باعث می‌شود تجسم شخصیت‌ها بهتر باشد در یک بافت بوم‌شناختی رسانه‌ای می‌توان به «ارزش انسانی» بیندیشد؟ این به قراری که آیا خلاقیت سرآغاز خطر جایگزینی نیازهای انسانی در میانکارگریهای طراحان جزاووی انسان‌ها است.
پاسخ برای پاسخ این سوالات دراماتیک است. آیا فیلم‌های سینمایی که از ابزارهای هوش مصنوعی استفاده می‌کنند می‌توانند به پای فیلم‌های سنتی مقایسه شوند؟ آیا ایدئولوژی های دیجیتالی و اهمیت آن برای پیشرفت آینده صنعت فیلم ها بازویی قوی را به وجود خواهد آورد؟ و آیا استفاده از هوش مصنوعی در ساخت فیلم‌ها در سال‌های آینده الزامی خواهد شد؟