بازنگری آیین‌نامه ارتقاء مرتبه اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی پژوهشی و فناوری به روشی نوین و تخصصی در حال انجام است. این موضوع به تناوب در خبرگزاری تسنیم و سایر رسانه‌های دانشگاهی مطرح شده است. به طور کلی، مقوله ارتقای مرتبه اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها در حال حاضر مورد توجه ویژه‌ای در میان تصمیم‌گیران نظام آموزشی و علمی کشور قرار دارد. در حال حاضر، رویکرد سنتی و بهنجار در پیش بینی توسعه قابلیت‌های علمی و дослідی اعضای هیئت علمی و در نتیجه ارتقای مرتبه آن‌ها طی سنوات گذشته مورد بررسی و اصلاح قرار گرفته است.
در ادبیات دانشگاهی، ارتقای مرتبه اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها از آنجا که گامی فراتر از ارتقای داخلی دانشجوهای دانشگاه است، به عنوان یک مسئله‌ای مهم به شمار می‌آید که نیاز به بازنگری و ارزیابی های پیچیده دارد. رویکردهای سنتی در این مورد، در توانمندسازی اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها در مواجهه با انتظارات و الزامات پیش‌بینی شده و نیز ارتقای ابعاد علمی، پژوهشی و ماندگاری آن‌ها تأثیری اندک داشته است.
بنابراین، در این بحث تا بتوانیم به یک هماهنگی و توافق رسیم باید در ابتدا تصویر عینی و بی‌طرف را از میزان ارتقای اعضای هیئت علمی در یک دانشگاه باید در دسترس داشته باشیم. در یک دانشگاه به طور مثال می‌توان گفت که افرادی که بین سال‌های 1380 تا 1385 در مرتبهً علمیِ اولین عضو هیئت علمی (دکتری) بودند، می‌توانند بین سال‌های 1390 تا 1395 به مرتبه مرتبهً دوم در مقطع فوق‌لیسانس و دکتری نیز دست یابند. بازنگری متقابل و همبسته در ارتقای اعضای هیئت علمی با توجه به مقوله‌هایی مثل تفاوت ها و تفاوت‌های مذکور، کاری کارآمد و ضروری است.