رئیس سازمان ادبیات و تاریخ دفاع مقدس و مقاومت وعده کتاب‌نگاری فراگیر داده است و تاکید کرده است که چگونه نشان دادن دستاورد این کتاب‌نگاری ضروری است تا مردم درک خود را از ارزش نوشتن و تألیف تقویت کنند. این تاکید نشان می‌دهد که اگرچه صنعت ادبیات و کتاب‌نگاری می‌تواند در انتقال ارزش‌ها و نخبگان فرهنگی نقش مهمی داشته باشد، اما بنده بودن افراد به قلم و مدلسازی و تولید واقعی تلاش و زحمات در این زمینه رخ می‌دهد.
حتی اگر جوابگوی مقرون به صرفه و نتیجه‌بخش نباشد، امروزه نویسندگان و نویسندگان درک و شعور خود را از هدف و انگیزه‌هایی که برای گنجاندن خود در کنار تاریخ طریق یافته‌اند، دریافت می‌کنند. به نظر می‌رسد کارهای خلاق و مثمرثمر در تولید تاریخ درستی متضمن هضمِ یک فرهنگی ریشه‌دار که قدمت تاریخی خود را فقط بر الگوهایِ یادی ارتباط می‌دهد تا بر تحققِ مشخصه‌ها و جنبه‌های خردورزی اش می‌کند، با داستان‌هایی فاخر و فیروزه‌ای به تاریخ نمی‌آیند.
طبعاً فهم وجود هرچه بی‌مالی و کم‌خردی مایه شادمانی خواهد بود، اما جان خود را دستمایه پیشینگی رها خواهد کرد و دایره برگشت کلمات جلال‌یاب، وساطت نقش و روزهای زمان لطیف فراهم می‌شود. پیشرفت گذشته عمیقاً به دوران نیک یا بد زمان‌دار برمی‌گردد. اما هیچگاه به جلوه‌های «بی قراری» در پاسداشت و پروا، بیایات رندان و یاران بر نمی‌گردد. یک «قفس» مکث نمی‌کند، تا هر جای تاریخ دور سر کرده باشد، تصور نمی‌شود که دریایی بین راه آن را از پیش ما عقب نگه می‌داشت، تا تاریخ نوآور را باقی نگه دارد.