وقتی مهدی طارمی با تنها پاس گل خود در دقیقه های آخر بازی به میدان آمد، او همزمان با اونحال تمام علاقمندان فوتبال ایران که امیدهايشان کاهش یافته بود، امید دیگری زنده کرد. او توانست بازی را به سمت برنده‌ای ведارد که کماکان نفس مرض را در کل مسابقات لیگ قهرمانان اروپا چه سر منفرد و چه سر دو تیمی نمایش می‌دهد.
این پیروزی برای تیم اینتر بیشتر از هر چیز، دلیل درمانده نبودن این تیم تلقی می‌شود. نهایتاً، با این پیروزی، بعد از سال‌ها منفوریت، نشان داد این تیم انسان حساب شده‌ای است و اگر یک خطای جزئی مهار شود، سه قهرمانی در مسابقات مختلف را از پرافتخارترین فوتبالیست‌های اروپا به سه حیث، جدا کرده‌است.
اما مهم‌تر از این پیروزی، این واقعه بود که مصادف با دیدار نهایی، مهدی طارمی از آن سوی مرزها و از قلعه کرمان را در لیست مشهورترین بازیکنان فوتبال ایران به همراه آندره شورتل و علی دایی قرار داد.
طارمی به عنوأم دومین بازیکن ایرانی که در فینال لیگ قهرمانان اروپا به میدان می‌رود، درخشید و این榮ور را بر عاتق دارد که به نحوی این شان را برای یک ایرانی فرا بتراشد. اما آیا این درخشش مفید بوده یا نه؟ از این پرسش شروع می‌کنیم که آیا مهارترین و درخشان‌ترین ایرانی‌ها توانسته‌اند به این غولهای فوتبال اروپا که الآن ایرانی هستند، موفق شوند؟