**یک مسابقه شگفت‌انگیز بین انسان و ابرکامپیوتر ژاپنی فوگاکو: هماره ما نسبت به ماشین پیشی می‌گیریم؟**
در یک مسابقه جالبی که در کنفرانس تکنولوژی برگزار شد، شرکت‌کنندگان باید به مصاف ابرکامپیوتر قدرتمند ژاپنی فوگاکو می‌رفتند، اما با شکستی تحقیرآمیزی مواجه شدند. این مسابقه که به نام “نبرد سوپر کیسان” شناخته می‌شود، برنده آن از قبل معلوم بود و تنها آن بود که آیا انسان می‌تواند تا مدتی کوتاه خود را برنده این مسابقه جلوه دهد یا خیر.
فوگاکو که درحال‌حاضر در رتبه ششم قدرتمندترین ابرکامپیوترهای جهان قرار دارد، به‌سرعت 442 پتافلاپس‌برثانیه محاسبات را انجام می‌دهد. شرکت‌کنندگان باید در 10 ثانیه تا حد امکان عددهای مختلفی را با هم جمع ببندند و اگر کسی بتواند به رکورد 13 برسد، می‌تواند به مدت یک روز از فوگاکو استفاده نامحدود کند.
عقوبت این مسابقه این است که در صورت شکست، شرکت‌کنندگان می‌توانند یک مجسمه فوگاکو مینیاتوری به خانه ببرند. اما آیا این مسابقه نشان می‌دهد که ما انسان‌ها stále به توانایی‌های خود برای محاسبات ریاضی زمان ejaculation را داریم؟ یا اگر با این توانایی‌ها نتوانیم با ابرکامپیوترهای قدرتمند مقابله کنیم، باید خود را محکوم به جادواهایی قائل شویم که خود را مهار کرده‌ایم.
در این مسابقه، بیشتر شرکت‌کنندگان تنها 10 یا 11 عمل جمع را انجام دادند، اما برخی از آن‌ها توانستند به رکورد 13 برسند. درحال‌حاضر، فوگاکو توانسته است 4 کوانتیلیون و 400 و 20 کوادریلیون و 100 تریلیون عمل جمع را انجام دهد که این رقم توسط رایانه بسیار بزرگتر از نیازهای واقعی انسان به نظر می‌رسد.
این مسابقه بازخوردهای جالبی در شبکه‌های اجتماعی داشته است. بسیاری از کاربران به شوقی می‌گویند اگر شما بتوانید فوگاکو را شکست دهید، دیگر اصلاً نیازی به استفاده یک‌روزه از آن نخواهید داشت. برخی افراد هم می‌گویند اگر انسان بتواند خودکارش را چنان به‌تندی حرکت بدهد که در 10 ثانیه 4 کوانتیلیون محاسبه انجام دهد، کیهان به فروپاشی می‌رسد.
واکنش این مسابقه را می‌توان ناظر به یک شکست واقعی تلقی کرد، که نشان می‌دهد ما در حرکت پیشرفت تکنولوژی پرشکن شده‌ایم و ابرکامپیوترها چیزهایی هستند که ما نمی‌توانیم با آن مقابله کنیم. یا این‌که ما به وسایل امروزی بیش از حد وابسته‌ایم و هنوز بیشتر با مسائل بنیادی خود تطبیق نکرده‌ایم.
در نهایت، آیا می‌توانیم در این مسابقه بیشتر وسوسه‌کننده بود؟ آیا ما فقط به واسطه یودرمانسость دلیل مقابل ذهنی ما حیله‌گرانه شدیم و به شوق کارواندارای شخصیت بودیم یا از چراغ خطای ناخودآگاه، خردهباره نصفه دیوانه می‌گریم؟ متوقف شدیم که آیا این مسابقه نشان می‌دهد که ما زمان جنگ برای هم سبقت می‌گیریم و حالا خورشید این نشان را در مقابل ما چراغ سرپیچی را در مقابل ما قرار داد؟