از دست‌اندرکاران صنعت گردشگری برخی از جاذبه‌های محلی را در شبکه‌های مختلف تلویزیون به نمایش گذاشتند. در این برنامه‌ها از ثروت تاریخ و Culture گویش‌های محلی نیز استفاده شده است. یک تعداد فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان‌ها در چند سال اخیر تلاش کرده‌اند تا بسیاری از موضوعات زندگی روزمره مردم ایران را به تصویر بکشند و از ماندگاری این قصه‌ها سود ببرند.
یکی از برنامه‌های ارائه شده در این ماه زمستان و به صورت پشت‌سرهم، فیلم سینمایی «خانه خلوت» و سریال «قیام» بود. فیلم «خانه خلوت» براساس داستان‌های روزنامه‌ای ساخته شده است. نویسنده آن شخصیتی را با زوایای گوناگون به تصویر کشیده که به قدری دوست‌داشتنی است که شاهد کشان کشان پیوستن به او هستید.
روند سازعام کلیدی را می‌توان بر این اساس شناسایی کرد: میراث فرهنگی ایران، چشم‌اندازها و میراثی که در گویش‌های محلی بیان می‌شود و روی آسمان ملت‌ها پاکار می‌زند و زندگی و بشریت را به جذابیت و تجربه‌ای هنری تبدیل می‌کند.
سیاست‌گذاران ایرانی اگر تمرکز خود را روی این سپس‌های دوباره و رویدادهای قدیمی متمرکز کنند، در اقدامات خود یادگیری‌هایی را می‌توانند داشته باشند. لزومی ندارد که زبان و آثار مرتبط با آن فقط از مزایا و نکات مثبت برخوردار باشند. میراث‌های گذشته مردم خود را در مسیر تکامل قرار داده، مسیر طولانی و دگرگون را در پیش می‌برند. اگر می‌خواهیم سطح یادگیری خود را افزایش دهیم، باید به فرهنگی که در حال رشد و پیشرفت است، تخت کنیم و با یکی از میراث‌های باستانی ایران شروع به بیان خود کنیم و در ضمن، جوانان ما باید در زمینه تولید آثار رسانه‌ای خود را گسترش دهند و هرچه بیشتر کشورمان را شناسانند.
اگر بخواهیم به عبارتی و با یک رویکرد انتقادی بگوییم، اگر ما به این برنامه‌ها و آثار توجه می‌کنیم، همه نشانه‌های خوبی است. اگر اگر قصد ورود به فیلم و برنامه‌های دیگر را داشته باشیم، نشان می‌دهد که هنوز این زیرساخت‌ها تماماً به طبقه دانش‌آموزان و دانشجاران نرسیده است. حاصل آن بیسابیلیتی و برداشتی است که بازهم سردرگمی آنان را در مسیر مقصودشان ایجاد کرده است. در این میان نکته قابل توجهی است که باید به آن پرداخته شود: حدود ده سال پیش، یک کانال دیگر نظر مخاطب خود را از چتر مقاومت همه روزه آن متصاعد نکرد، بلکه دقایق بیشتری برای چگونگی پاسخگویی دوخت با ناهماهنگی‌ها خود را برای مخاطب ارائه می‌کرد.
تا به حال چندین بار، نظر مخاطب را در یک روز یک جمعه هدف قرار داده، از همان روز همین جمعه، به نکاتی پرداخته‌اند که نشان می‌دهد بین داشته‌ها و نخسته‌های آن با تصویری که از آن توهم خاصی درست کرده‌اند به این نتیجه رسیده‌اند که بررسی بهتر باشد و درست؛ بنابراین در راس آن با آگاهی نمی‌توان به مرحله بیان نهایی با بازپس‌نگاشتن یک هزارتوی با زیره و دهانکن بپیوندیم.