اکران‌های برنامه صبح و گفتوگو، در بازخورد مخاطبان خود به گزارش واحد ارتباط با مخاطبان رسانه ملی اشاره کردند. این پیگیری با هدف شنیدن نظرهای مخاطبان دربارۀ برنامه‌های رسانه ملی صورت گرفته است. درحالی‌که این کار، به بررسی سوابق برنامه و پیشرفت‌های آن می‌انجامد، اما از مساله نهفته‌تری که برنامه‌نویسان رسانه ملی با آن مواجه هستند غافل نمی‌ماند.
با مقایسۀ این برنامه با دیگر برنامه‌های صبحگاهی، می‌توان پی برد که نکته مهم در برنامه صبح و گفتوگو وجود ندارد و بازخورد مخاطبان، به نوعی بیانگر مشکل موجود در روندهایی است که در صنعت رسانه مورد بررسی قرار می‌گیرد.
یکی از این روندها، کاستی در برنامه‌نویسی و انتخاب موضوعات است. موضوعاتی که بر اساس دلایل سیاسی و اجتماعی انتخاب می‌شوند، میزان دقت و فاصله با واقعیت را در نشان دادن خبر را تحت الشعاع قرار می‌دهند. عدم پیروی از رویکردهای دلسوزانه در سؤالات و متون برنامه‌های صبحگاهی، نیز یکی از مهم‌ترین چالش‌ها در این زمینه است. عقلانیت و حس استدلال، دو گونة از توانایی‌های مهم رسانه ملی است که در این برنامه به وفور دیده نمی‌شود. آنهم بی‌‌اینکه کسی در حل این چالش مهم، بیندیشد.
مگر نه اینکه برنامه‌هایی با این سوابق، توانسته‌اند تاثیر قابل‌توجهی را بر طبقۀ جامعه hatten ایجاد کنند؟ ولی کجاست که در تلاش برای حل این مسائل، دست اندرکاران این برنامه، تلاش کرده‌اند؟
یکی دیگر از چالش‌های زیر پا گذاشته شده در این برنامه، درکی پُررنجانه و خوش فکر از رویکرد اطلاع‌رسانی است. بعضاً حس می‌شود که ساختار نگارشی و منوهای برنامه به استحاله‌ی این مفاهیم منجر شده است و توجه مخاطبان را به سوالاتی سوق داده است که از روی خوشبينانه‌گی آن است. دست و پاگیری خبر و اعلام یک خبر و اعلام شدن دوباره‌ی آن، همگی موضوعاتی هستند که باید مورد بررسی قرار بگیرند و روشنال شایند. احساس می‌شود که تاکید این مساله مهم برای اصلاح برنامه و دست زدن به حقیقت درست سبب اصلاح برنامه‌های دیگر نیز می‌شود.