آیا می‌توانید ربات‌هایی بسازیم که بدون موتور یا چرخ‌دنده داخلی حرکت کنند؟ و آیا می‌توانیم این ربات‌ها را کنترل کنیم؟ اختراع‌هایی که در جلدaktuella بنیاد ملی علوم و در مقالات می‌چسبند، گویای این‌جاست که اکنون ما به خیلی از سوال‌های قدیمی پاسخ‌هایی قدیمی‌تر را داده‌ایم. لحظه‌ای که معمولاً در دل‌های بسیاری ظهور پیدا می‌کند و دیر یا زود ممکن است شخصاً آن را تجربه کند، لحظه‌ای است که ربات‌ها و ربات‌ها روی ما تأثیر گذاشته باشند.
در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله «نیچر» منتشر شده، محققان توضیح می‌دهند که چگونه از اوریگامی، هنر تا کردن کاغذ، الهام گرفته‌اند تا ساختاری را طراحی کنند که شکاف بین رباتیک و علم مواد را پر می‌کند. نتیجه، یک متامتریال است، نوعی ماده مهندسی شده که خواص منحصر‌به‌فرد آن از ساختار فیزیکی آن ناشی می‌شود، نه از ترکیب شیمیایی آن. با الهام از اوریگامی، به این متامتریال متاآبوت می‌گویند. این ساختار، شبیه به فیلم‌های نادرست مثل ترانسفورمرز است که هرکسی خاطره آن را دارد.
هندسه و نامتقارنیت‌ها و هیسترزیس و الگوهای کراسلینگ… کمی پیش می‌رود! یادمان باشد که هنوز زیاد برود. محققان این ماده جدید را برای پاسخ به دستورات الکترومغناطیسی طراحی کرده‌اند. یعنی، مانند کار ربات‌های سمت و کنار چهاردهت سال قبل، حالا که تراکم مردم در شهرها بیشتر شده است و معابر به نفس می‌خوردند، می‌توانیم با یک خط مستقیم طرح‌ریزی کنیم که از راه دور هم میانسالی عمر دهد. الگوهای جدید از خیزه‌ها و بالا و پایین‌ها را روی آن تصور کنید. به عبارتی دیگر، یک متاآبوت با میدان مغناطیسی می‌تواند شکل بدهد، خوب و به روز و با سرعت، تک‌تک آن، چگونه رفتار می‌کند. پیشرفت‌های بلاتکلیف حالا نهایتاً یک استوار جدید در پیش‌روی فناورندگان است.