تولد احمدرضا احمدی، شاعر موج نو و قصه‌گوی کودک ایران، دویست و بیست و ششمین سالگرد تولد این شاعر را به یاد می‌آورد. احمدرضا احمدی در سال ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد و تا زنده بود، زبان تازه‌ای به شعر داد که برای کودکان واژه‌هایی ساخت که تا همیشه در ذهنشان بماند. او مرز میان کودک و بزرگ‌سال را شکست و در داستان‌هایش، کودک و بزرگ‌سال را با هم ترکیب کرد. در شعرهایش، عاطفه را با واقعیت آمیخت و واژه‌ها را با تصویر‌های زیبای شاعرانه معادله کرد.
امروز، ۱۱۳ سال از زندگانیش می‌گذرد. حدود ۷۳ سال از زمان تولدش گذشت و در این مدت، آثار شاعرانه و هنری او همچنان در فرهنگ ایران تداوم دارد. از همان وقتی که او در سال‌های جوانی شروع به کار کرد، نسل‌های بعدی به تقلید از او، قصه‌گویی خیال‌انگیز به زبان آوردند. برای کودکان می‌نشست و با زبان خود شخصیتی بسنده پیدا می‌کرد.
عمر مدیون شایستگی هنرمندانی است که سبک‌های گوناگون و سنی را بهش 제출 کردند. رویاهای قدیمی را برای هر کسی که می‌خواست به نسخه‌های تغییر یافته‌ای برساند، انداخت و روایتی که در پس آن نهفته است، برای هیچ چیزی غیر از پایگاه قدرت و عشق انباشته شده بود. او در آن روزهای جوانی با شیوه‌های پرشور و فداکاری و با تمام وجود قصد آفرینش داشت.
احمدرضا احمدی شعرهایش را با یک انرژی منحصر به فرد آغاز کرد و در آن مسیر، هر ایده‌ای را با یک طرز صحبت برچسب زده و جنبه‌ای آگاهانه برای آن دارا بود. برای روح و روان مشتریانش، او صاحب اثری بود که رویایی بود. اعضای یک خاندان یا یک اجتماع داشتند و برای آنها، با یک زبان حصری از رویای خود بازى بین می‌کردند.
او به طرز جالبی توانایی حلقه‌ای شدن در رکن هر مشکلی را داشت و هر کدام از اقدامات او، به سویی می‌برد که به جای سرخوردن، برای هر فرد بهشت شود. برای فهم بیشتر این شاعر کامیاب، از طرف جناب مخاطب از آن حقیقت متنوع فی کوفته را با یک تمثیل به ما بگویید. هم اکنون هم اقیانوسی از نادانی وجود دارد و با بالا و پایین رفتن آن ترازهای مشکل همچنان جابجا می‌شود.
امروز که جان او مرده است، اما با همان روحیه‌ای که دارد، هنوز نشانه‌هایی از وجود او برایمان باقی مانده است. ممالک یا همان اثر او، هنوز بخش‌هایی از بعضی پهلوانان را پر کند و آثارش هنرمندانان را در یک ایده‌سازی شگفت‌انگیز قرار می‌دهد. احمدرضا احمدی تبدیل شده به یک بنیان‌گذار برای درست‌کردن قاب و با آداب یک ایده نو برای نهادها. لابلای عبارات پر خود یعنی نقد او، مفهومی برای معقولیت وجود دارد.
به هر حال باز هم باید داشت که این توانمندی‌ها دوباره برای اعضای خانواده‌اش فردای نام واضح و قابل فهمی هستند که انها را نشان می‌دهد. بیشتر کسی اگر سوالی برای چنین مکان‌هایی را می‌پرسد خواهد ملاحظه کرد که برای چیست بر پا شدن آن نقشه‌هایی به این امکان کامل ادامه یافته است.
این نکته می‌توان گفت مربوط به نسبت به حقایق روحانی و هنری زندگی اوست که چه کسی برآورد ما بر بنا همان مدعی؟