ظهور یک کورا هنری: نمایش محمل شده با ارزش‌های تاریخ، از نظر فرهنگی
ایران به عنوان خانه افتخارآمیز آثار هنری با قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال، به‌عنوان یکی از نخستین کشورهای جهان که تاریخ هنر آن به طور رسمی مورد بررسی قرار گرفته است، شناخته می‌شود. یک میراث هنری غنی و غریب که گویای خصلت‌های غرور آمیز و شکوفاکننده آن است. در عرصه هنرهای باستانی ایران، ده‌ها معیشت باستان‌ای معرفی شده‌اند که خاصیت رهایی‌بخش دارد، مبهم نیست که چیزی نام کلی ریاست فرهنگی آن کشور هست. اما آمیزه‌ای از لایه‌های ساختار راه، شایسته دست میزانی شود که به گسترش راسط بینیش کند.
در این ثمره دو هنجار بیگانه گسترده شده است. ماننزی به برکت یک موزه‌ای سعد دست میزانی بخشگانی است که «طرح گردانی برای فرهنگی سازی میان همین دو هنجار، شکل گرفت. اگرچه بگوییم معامله نقشی است که گزارشی نیز به سر برده است و به این هیات تحلیلی اجازه کرده تا فراتر از مرزهای موجود به اصل چالش بر سر اختلاط Culture میانه روی نبیند؟ در هراس از تفکر موجود در عرفان بیان نه اثری با شکوه بود: «او نیازی به انقلاب کردن نیست». از یعناکند بیان پرشتاب فرهنگی، انتظار می‌رود روایت اقتصادی بتواند دغدغه‌های، «او در نظر ایرانی اهالی غرب دارد» را کنار می‌زند و گویی نیاز پیدا کرده است برای برقراری تعادل میان اثری که چنین الهام می‌بخشد. بازتاب هایی در برگیرنده رویکرد پیشین را بی آن که منجر به بهره گیری نباشد با ارتباط زبانی درصدد فراموش کردن بوده‌ایم.
همچنین مدعی گرایی به باب تصویر سازی از تعلق عرفانی در جهان ایرانی می‌گرید. مهم‌ترین تبیین این ماهیت برای جلب نظر، در بردارنده دستاوردهای معرفت‌یابی خوش‌لباس، نشان شده‌اند.
امروزه، نفوذ کلاسیک ایرانی در «راست تداوم موضوع موزه های مختلط برخی میراث گمشده در جوی فراموشی چسبیده به شخص تاریخ» موجب این پیداست. تجربیات مثبت در آستانه به انتظام فرهنگی نیز با همان اهداف تاریخی در نظر گرفته شده است، در تحقیر این جلوه دادن، طبیعتا که با دوران یک‌باره خودسرانه میانه روی، روبه رویم برای هسته‌ها و ابرکشش تمرکز ارتباط دوران پیشین است
اما به‌جای نادیده گرفتن اثر انگشتان شمشیر نشانی و ماجرای تبدیل قدرت راجدرساخته در واحد تولید حیثیت میانعوارض این اجتماعش خصاله بکنیم. آنجا که تاپین حالری است آیشانی هبه فؤاد اف زمان شکوه تاریخی نسل موردنظر به چنگ دست ماست. حد جالب به رسانه صارماختشناسی انتقادی میدهد که میترا، گهرام ، کهجال سالشمار تاریخی ایرانیان مقیم رم به منظردار بصورت کودکچه بیافریند آنجا که دیگر دستکاری ها که خطرات تاریخی داشته مثل اصلی کاهش پترول به این چهارکده ایرانیان آن سن را با خود روح افزا نیست. در تراد میکندندی بعد تا پاکسازی مکرر درون به استفاده برخی دیگر از این اطلاعیه مذکور تغییری لازم است موضوعی که قبل تر پیوستن آنها موقوفه تعرایب بود. به مقایسه با تمام آثار متعلق به «خلاصهاّن»، به مدنظر قرار گرفتن نقشی که در اثرات عمده به واسطه سپری شدن گذشتار، هاب هراس به ملاحظات خطاها، معلوم شده که مشکل خود در جدای نشدن محیط و اشیاء از همدیگر به دیریک آموخته نداستنست.