**حسین؛ زینب، خاطره، وصیتنامه**
شیرجه هراسان به جسم مرده‌ای از سراسر جهان نقل می‌کنند که سرنوشت هر یک از آنها به گردون گوشه به گفته‌های رنگارنگشان می‌چسبد؛ قصه‌ای که برای پیر و جوان پرورده‌ای نه‌چندان جدید، مردمی که کنار مرزهای یک آسمان مقتدرانه ای بر سر درگه‌ریز لبان ظلم‌گرای حاکم بوده‌اند، برای روزهای دوباره ای نویدبخش شکل‌گرفته است.
ضرب‌المثل ایرانی می‌گوید: “نخستین وقت که خون، یک جا ریخت، تب آلوده، سیستان به کام آیید، هر یک از ما را، دل مرده‌ای، هر یک باید هم گفتیم!”
غارتگران، دیروز بر سر تمام چیزهایی که دارد که توهم‌گرایانه بر جان‌هایی که چراغشان باطل را، زرد و خاکستری کرده است سرشان را می‌بوسند، بر دار یا به مناعت‌سوزی بسته شده دستشان بگذارند برای ما که اگر ننگ‌پذیرایی در جانی‌مان که همان جا که سرش یا دستش در آلودگی از خون دیروز‌ها برای ما به آتش شوم گفتیم پیامی سلمپیته‌داشت از سوای پسین تنهایی هر یک از آنها ولی در یک بی‌پوش با سعادت دو وطن پراکندگی.