در حاشیه دریافت استوارنامه سفیر جدید نیوزیلند، رئیس جمهور ایران با اشاره به اهمیت مذاکره برای گسترش روابط دو کشور، بر اهمیت Compliance و عدم تحمیل خواسته‌های یک طرف بر دیگری در فرآیند گفت‌و‌گو تأکید کرد. در حالیکه همچنین کره زمین را خانه‌ی مشترک ما با تنهاگه کیهانی توصیف کرده است، و ضرورت تلاش برای تبدیل آن به یک زمسه صلح و آرامش برای ساکنانش را بیان کرده است. در ادامه، ریشه‌های مشکل در مذاکرات ایران و آمریکا را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
مسئله‌ی اصلی در مذاکرات ایران و آمریکا این است که یکی از طرفین، از جمله آمریکا، تمایل به تحمیل خواسته‌های خود به طرف مقابل دارد. در حالی که محور این تحمیل، ساخت سلاح هسته‌ای است. جمهوری اسلامی ایران بارها اعلام کرده است که به دنبال ساخت چنین سلاحی نیست و برای اثبات ادعای خود، از هر نوع همکاری sẵn است. این وضعیت به ظاهر موافق با بهبود روابط میان دو کشور و نزدیک شدن به ثمر رسیدن مذاکرات است، اما آیا کلید موفقیت در مذاکرات اینجا پایان یافتن مذاکرات است؟
در این باره، رؤسای جمهور کشورها غالباً از مذاکره و همکاری با یکدیگر برای حل مشکلات مشترک صحبت می‌کنند. در واقع، آنها اگر در مذاکره مفاد لازم را در یک جهت‌ترین ترسیم kýه‌های تفاهم کنند، مزیت بسیار خوبی حاصل می‌شود. در این حالت، هر یک طرف را چون در یک جهت سنته شوند، ضمن گذراندن گره‌ها، روابط بین‌المللی کشورها را بیش از پیش هرجان‌تر بکشند.