**حاکمیت جهانی و وابستگی به تجارت غذایی**
در یک نگاه کلی، اتحادیههای اقتصادی که شامل چند کشور نیز هستند، الگوهای مشابهی از خودکفایی غذایی را نشان میدهند. برای مثال، شورای همکاری خلیج فارس در خاورمیانه تنها در گروه گوشت به خودکفایی رسیده است، درحالیکه اتحادیههای اقتصادی در غرب آفریقا و کارائیب فقط در دو گروه غذایی موفق عمل کردهاند. هیچ اتحادیه اقتصادی به اندازه کافی سبزیجات تولید نمیکند که بتواند کل جمعیت خود را تغذیه کند. این موضوع نشان میدهد که حتی اتحادیههای اقتصادی نیز به محدودیتهای خودکفایی غذایی دچار هستند.
**آسیبپذیری کشورهای کوچک در برابر شوکهای بازار**
بسیاری از کشورها برای جبران کسریهای غذایی و تأمین نیازهای غذایی جمعیت، به تجارت خارجی وابسته هستند. اما بسیاری از این کشورها بیش از نیمی از واردات خود را از یک شریک تجاری خاص دریافت میکنند و همین امر آنها را در برابر شوکهای بازار به شدت آسیبپذیر میسازد. این وابستگی شدید به یک کشور خاص میتواند به خطر جدی برای امنیت غذایی کشور منتج شود.
**اهمیت حفظ شبکههای تجاری متنوع**
تیم تحقیقاتی تأکید میکند که حفظ شبکههای تجاری متنوع میان کشورها و مناطق برای تضمین تأمین غذایی در آینده بسیار اهمیت دارد. اعمال تعرفههای تلافیجویانه میتواند مانع دستیابی به این هدف شود. روابط تجاری متنوع میتواند در برابر شوکهای بازار و از دست دادن دسترسی به مواد غذایی مقاوم باشد.
**تأکید بر ضرورت تجارت و همکاری بینالمللی**
جوناس اشتل، اقتصاددان دانشگاه گوتینگن میگوید: «تجارت و همکاری بینالمللی در زمینه مواد غذایی برای داشتن رژیمهای غذایی سالم و پایدار ضروری است. با این حال، وابستگی زیاد به واردات یک کشور خاص میتواند کشورها را آسیبپذیر کند. ایجاد زنجیرههای تأمین غذایی پایدار و مقاوم، برای تضمین سلامت عمومی ضرورت دارد.» ضرورتاً، کشورهای جهانی باید به اوج همکاری های مرتبط با تجارت و انتخاب یک منبع غذایی پایدار برسند تا بشود امنیت غذایی و جذب به سایر کشورها را بشکاف.
**راهحلهای بالقوه برای تضمین امنیت غذایی**
پژوهش در مجلهی Nature Food منتشر شده است. برای جلوگیری از نابودی امنیت غذایی و پیدای مداوم این شرایط، کشورهای باید به انتخاب منبع غذایی سالم و پایدار اقدام کنند و تلاشهای زیست محیطی را همزمان افزایش دهند تا بتوانند این محصول را با قیمت مناسب و با دوام بیشتری توانمند شوند.