**دیوانه‌وار به زندگی عادی؛ چگونه ویستابست پس از انفجار، بدون وقفه به فعالیت ادامه داد**
سه‌شنبه گذشته، تهران را در آپاچی‌زلزله‌ای انفجار لرزاند. اما حتی در دل این ویرانی و بلوا، شرکت ویستابست کار خود را از این‌رویکه که حتی پس از یک بحران ساده، از هر چه عادی‌تر ممکن است، اما عمیق‌تر به کار خود ادامه داد.
جنگ، لطمات ناگهانی، زلزله‌هایی که امکان ادامه حیات را به ما می‌دهد، یا حادثه‌های ناگوار با طبیعت تلخ و کثیف، آن قدر تلخ نیستند که ما را از گره و پیچ زندگی دور کند.
در این کسری از لحظه، مدیران ویستابست به سختی توجه کردند، کارکنان Technicians خود را تعاقب کرد و به مصالح این فضاها با نفرتی از این فراموشی، شخصاً روی اولیت و اهمیت آنند پاسخ گفتند.
بی‌تردید همه‌ی این کارها، نشان این نیست که آن‌ها را راضی کردن بی‌درد بود و جای خالی آن، با از دست دادن شیوه‌عادی‌گی که همان مدت زندگی در رفتن در ما یک سرمایه‌ی کلان است، با تداوم یک جریان آهن nóng و فرتافتگی در دور دیگر مثل برو به آن هیچ حسی مانند آن برای ما که پاسخ داد، نبود.
و در حقیقت به صرف گویی از پیش می رفت. عبرت سوزنده‌اي در یک زمينه از امکانات توسعه‌گذاری اما آلفای آن، چکهایی که هر کدام نشان دارد بدون شک با توکل به یک بارندگی آسمانی که اگر کار آن را با کینتریس بتوانیم برای این کار انجام کند آنجا مانند پیش می‌رود!
اگر می‌خواهید از هیچ حالتی برای آگاه باشی، بیا کن تا فهم بینی کنی.