ایجاد مانع عظیم بین اقیانوس‌ها می‌تواند روی سایر جریان‌ها، حیات‌وحش و جامعه انسان‌ها اثر بگذارد. نگرانی بزرگ‌تر این است که مطالعات مدل‌سازی اقلیمی که بیش از یک دهه پیش انجام شده‌اند، نشان می‌دهند که مسدودکردن تنگه برینگ ممکن است به جای اینکه AMOC را نجات دهد، آن را نابود کند.
به گفته لوزیر، پژوهشگران درباره میزان تهدید گرمایش جهانی برای AMOC اتفاق نظر ندارند و تاکنون نشانه‌ای از تضعیف آن مشاهده نشده است. او می‌گوید مدل‌های اقلیمی که پیش‌بینی می‌کنند سیستم‌های اقلیمی ممکن است به نقطه بحرانی یا نقطه تغییر ناگهانی برسند، هنوز آزمایش یا تأیید واقعی نشده‌اند. بااینحال، دانشمندان دو راه را شناسایی کرده‌اند که گرمایش جهانی می‌تواند باعث توقف جریان AMOC شود:
- گرمایش مستقیم آب‌های شمال اقیانوس اطلس: دمای بالاتر مانع خنک‌شدن و فرو رفتن آب‌های شور و سنگین می‌شود.
- ذوب‌شدن یخ‌ها آب شیرین سبک‌وزن به آب‌های شور اضافه می‌کند و چگالی آن‌ها کاهش می‌یابد که فشار بیشتری بر جریان وارد می‌کند.
بیشتر بخوانید
مطالعه مدل‌سازی سونس، آب شیرین را به شمال اقیانوس اطلس اضافه کرد، اما تمرکز بیشتری روی گرمایش سریع داشت. در این سناریو، آب نسبتاً شیرین شمال اقیانوس آرام فشار بیشتری بر AMOC وارد می‌کند. این آب از تنگه برینگ می‌گذرد و در نهایت به شمال اقیانوس اطلس می‌رسد و جریان‌ها را متوقف می‌کند. ایجاد سد در تنگه کمک کرد جریان‌ها باقی بمانند.
پیش‌تر، مدل‌سازی‌های دقیق‌تر آیکسوه هو، اقیانوس‌شناس مرکز ملی تحقیقات جوی، اثر مخالفی نشان داده بود. هو روی آب شیرین اضافه‌شده به شمال اقیانوس اطلس تمرکز کرد و دریافت که بخشی از آن به سمت شمال جریان پیدا کرده و از طریق تنگه برینگ به اقیانوس آرام می‌ریزد.
مدل‌سازی‌های سونس نشان می‌دهد ساخت سد می‌تواند جریان‌ها را حفظ کند، اما مدل‌های دیگر هشدار می‌دهند که سد ممکن است مشکل همان چیزی را ایجاد کند که قصد جلوگیری از آن را دارند
در واقع، تنگه مانند یک دریچه اطمینان عمل می‌کند و به جریان AMOC کمک می‌کند تا شور و فعال بماند. اگر تنگه مسدود شود، آب شیرین در قطب شمال جمع می‌شود و بعد دوباره به اقیانوس اطلس بازمی‌گردد که می‌تواند باعث فروپاشی ناگهانی AMOC شود. مدل‌سازان دیگر هم اثر مشابهی را دیده‌اند. هو می‌گوید: «ایده جالب است، اما ممکن است این اقدام باعث ایجاد همان مشکلی شود که سونس می‌خواهد با ساخت سد از وقوع آن جلوگیری کند.»
به گفته سونس، ساخت چنین سدی عملی‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شود. در باریک‌ترین نقطه تنگه برینگ، فاصله روسیه تا آلاسکا کمتر از فاصله فیلادلفیا تا نیویورک است. عمق حداکثری تنگه ۵۹ متر و دو جزیره کوچک در وسط آن قرار دارند.
بزرگ‌ترین سازه مشابه، یعنی دیوار دریایی سمانگئوم در کره جنوبی، ۳۳ کیلومتر طول و تا ۵۴ متر عمق دارد و تا زمان تکمیل در سال ۲۰۱۰ نزدیک به سه میلیارد دلار، یعنی کمتر از توسعه سه‌خط متروی نیویورک هزینه داشته است. بااینحال، دیوار دریایی کره جنوبی در آب‌های آرام و نزدیک ساحل ساخته شد، نه در آب‌های خشن و دورافتاده‌ای که اغلب با یخ دریا مسدود می‌شوند و در دو طرف آن کشورهای رقیب قدرتمند قرار دارند.
سد قطعاً مشکلات دیگری نیز ایجاد خواهد کرد. پستانداران دریایی و بسیاری از گونه‌های ماهی فصلی از تنگه عبور می‌کنند. این منطقه همچنین پناهگاهی برای گونه‌های زیرقطبی است که با گرم‌شدن اقیانوس‌ها به سمت قطب شمال حرکت می‌کنند. اختلال در زندگی حیات‌وحش احتمالاً بر جوامع بومی که برای غذا و تجارت به آن وابسته‌اند اثر خواهد گذاشت. سد همچنین می‌تواند ترافیک رو به رشد کشتی‌ها را مختل کند.
سونس در حال آزمایش همان سناریوها با یک مدل اقلیمی پیشرفته‌تر است. هو می‌گوید باید نتایج با احتیاط تفسیر شوند و این مطالعه به تنهایی کافی نیست تا تصمیم به ساخت سد گرفته شود. او اضافه می‌کند که اگر بخواهد طرح مهندسی اقلیمی برای AMOC ارائه دهد، ممکن است به جای ساخت سد، آب شمال اقیانوس اطلس را مستقیماً شور کند تا چگال بماند.
البته سونس اضافه می‌کند بهترین راه برای مقابله با مشکل، کندکردن گرمایش جهانی از طریق کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی است.
source