پنجاه سال پیش، ژاپن ساختمانی ساخت که قرار بود تا ابد زنده بماند، ولی دو سال پیش آن را با دستان خود خراب کرد. این داستان برج کپسولی ناکاگین است؛ مشهورترین و شاید زیباترین شکست در تاریخ معماری مدرن.
ایده‌ی ساخت برج کپسولی ناکاگین بسیار جسورانه بود: ساختمانی که هرگز پیر نمی‌شود! قرار بود ساکنان این ساختمان بتوانند کپسولِ خانه‌‌شان را، درست مثل یک گوشی موبایل، هر چند سال یک‌بار با یک مدل جدیدتر و بهتر عوض کنند.
چکیده متنی و خلاصه صوتی
برج کپسولی ناکاگین در قلب توکیو تلاشی بود برای ساخت شهری زنده؛ بنایی متشکل از ده‌ها کپسول پیش‌ساخته که در کارخانه تولید و در محل تنها با چند پیچ به هسته‌ی مرکزی متصل می‌شدند. این طرحِ صنعتی و آینده‌نگر، ساخته‌ی کیشو کوروکاوا و زاده‌ی جنبش متابولیسم بود که شهر را موجودی در حال رشد می‌دانست.
اما در عمل، تراکم بیش از حد کپسول‌ها و نبود تولید انبوه باعث شد ایده‌ی «نوسازی مداوم» شکست بخورد. ساختمانی که برای تطبیق با زمان طراحی شده بود، به تدریج فرسوده شد و در سال ۲۰۲۲ فرو ریخت؛ هرچند اندیشه‌ی آن هنوز در طراحی مدولار و ساخت‌وساز مبتنی بر اجزا ادامه دارد.
اما این آینده هرگز از راه نرسید. این برج مکعبی، کوتاه‌قد و جسور که ساخت‌وسازش در سال ۱۹۷۲ به پایان رسید، قرار بود الگویی تازه برای زندگی شهری باشد، اما هیچ چیز طبق برنامه پیش نرفت.
حالا تقریباً تمام چیزی که از یکی از افسانه‌ای‌ترین و درعین‌حال بدفرجام‌ترین ساختمان‌های توکیو باقی‌مانده، چند کپسول است که مثل آخرین بازماندگان یک گونه‌ی منقرض‌شده، خاموش و تنها در گوشه‌ای از محوطه‌ی موزه ایستاده‌اند.
اما چطور ایده‌ای به این اندازه رادیکال اصلاً به مرحله‌ی طراحی رسید؟ و چه شد سرنوشت این پروژه‌ی جسورانه به شکست انجامید؟
source