مبتلایان به اسکیزوفرنی دچار توهم شنیداری می‌شوند؛ پس از ۵۰ سال بالاخره می‌دانیم چرا

مدت‌ها است این ایده وجود دارد که صداهایی که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌شنوند، در واقع صحبت‌های درونی خودشان هستند که مغز به اشتباه آن‌ها را صدای بیرونی تشخیص می‌دهد. توماس ویتفورد، پژوهشگر روان‌شناسی در دانشگاه نیو ساوت ولز، می‌گوید: «این ایده بیش از ۵۰ سال پیش مطرح شد، اما آزمایش آن بسیار دشوار بوده است؛ زیرا صحبت‌های درونی ذاتاً خصوصی هستند.»

ویتفورد و همکارانش با استفاده از الکتروانسفالوگرافی (EEG) برای بررسی امواج مغزی، واکنش مغز به صحبت‌های درونی را بررسی کردند و در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، واکنش مغز به هذیان‌های شنوایی را مورد آزمایش قرار دادند.

ویتفورد توضیح می‌دهد: «وقتی صحبت می‌کنیم، حتی در ذهن خود، بخشی از مغز که صداهای اطراف را پردازش می‌کند، فعالیت کمتری دارد. دلیلش این است که مغز صدای خودمان را پیش‌بینی می‌کند و آن را «شناخته‌شده» تلقی می‌کند. اما در افرادی که صداهایی در سر خود می‌شنوند، این پیش‌بینی درست انجام نمی‌شود و مغز فکر می‌کند که صدا از کسی دیگر می‌آید، نه از خود شخص.»

به عبارت دیگر، مغز این افراد نمی‌تواند مرز بین صدای خودشان و صدای دیگران را درست تشخیص دهد و به همین دلیل تجربه شنیدن صداهایی که واقعی نیستند، رخ می‌دهد.

به گزارش ساینس‌آلرت، شرکت‌کنندگان شامل ۵۵ نفر مبتلا به اسکیزوفرنی با تجربه اخیر هذیان شنوایی، ۴۴ نفر مبتلا به اسکیزوفرنی بدون تجربه اخیر هذیان شنوایی و ۴۳ نفر بدون سابقه اسکیزوفرنی بودند. به این گروه‌ها گفته شد که با هدفون صدا گوش دهند و هم‌زمان در ذهن خود کلمه باه (bah) یا بیه (bih) را تکرار کنند. صدای پخش‌شده نیز «باه» یا «بیه» بود، اما شرکت‌کنندگان نمی‌دانستند کلمه‌ای که در ذهن خود تکرار می‌کنند با صدای هدفون مطابقت دارد یا خیر.

نتیجه نشان داد که وقتی صحبت درونی با صدای خارجی مطابقت داشت، مغز کسانی که اخیراً هذیان شنوایی تجربه کرده بودند، واکنش بسیار قوی‌تری نشان داد. این یافته نشان می‌دهد مغز این افراد خطای پیش‌بینی صداهای درونی را به شکل شدیدتری تجربه می‌کند و همین امر می‌تواند توضیح دهد چرا صداهایی را که واقعی نیستند، می‌شنوند.

ویتفورد می‌گوید: «افراد سالم وقتی صحبت درونی انجام می‌دهند، مغزشان به همان شکلی واکنش نشان می‌دهد که هنگام صحبت‌کردن با صدای بلند کاهش فعالیت دارد. اما در افرادی که صدا می‌شنوند، این کاهش فعالیت رخ نمی‌دهد. در واقع، مغز آن‌ها به صحبت درونی واکنش قوی‌تری نشان می‌دهد، انگار که صدای کسی دیگر است. این مشاهده می‌تواند توضیح دهد که چرا این صداها برای آن‌ها واقعی و قابل باور به نظر می‌رسند.»

به بیان ساده‌تر، مغز افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نمی‌تواند صدای درونی خود را به‌درستی تشخیص دهد و به همین دلیل، صداهایی که از ذهنشان می‌آید، برایشان مثل صدای واقعی دیگران احساس می‌شود.

نتایج مطالعه می‌تواند به پزشکان کمک کند افرادی را که در معرض روان‌پریشی هستند، حتی پیش از وقوع آن شناسایی کنند و بدین ترتیب امکان مداخله و درمان زودهنگام فراهم شود. پژوهشگران امیدوارند با استفاده از این یافته‌ها، بتوانند ابزارهای تشخیصی جدیدی برای شناسایی افراد در معرض خطر روان‌پریشی توسعه دهند.

پژوهش در ژورنال Schizophrenia Bulletin منتشر شده است.