به زبان ساده، فیوری یک پرنده‌ی رباتیک است. این جت خودمختار طوری طراحی شده که در کنار جنگنده‌های سرنشین‌دار مانند F-35 یا جنگنده‌های نسل ششم پرواز کنند و از خلبان انسانی دستور بگیرند، نه اینکه توسط او «خلبانی» شوند و مأموریت‌های پرخطر مانند نفوذ به عمق پدافند هوایی دشمن، عملیات شناسایی یا جنگ الکترونیک را بر عهده بگیرند.
این تغییر پارادایم به خلبان انسانی اجازه می‌دهد تا به جای تمرکز بر کنترل یک هواپیما، بر مدیریت یک تیم از وسایل هوشمند در میدان نبرد تمرکز کند.
سیستم‌عاملی برای یک هواپیمای نظامی
آنچه فیوری را به ابزاری مهم تبدیل می‌کند، بدنه‌ی کامپوزیت یا موتور جت آن نیست؛ بلکه «مغز» آن است. قدرت اصلی شرکت Anduril در پلتفرم نرم‌افزاری هوش مصنوعی، فرماندهی و کنترلش به‌نام Lattice خلاصه می‌شود.
Lattice نوعی سیستم‌عامل برای جنگ است. این پلتفرم، انبوهی از اطلاعات را از حسگرهای مختلف (رادارها، دوربین‌ها، ماهواره‌ها و خود فیوری) دریافت و آن‌ها را با هم ترکیب می‌کند و تصویری کامل از میدان نبرد می‌سازد. سپس با استفاده از هوش مصنوعی، بهترین اقدام را پیشنهاد می‌دهد یا به صورت خودمختار اجرا می‌کند.
خلبان، فیوری را مستقیماً کنترل نمی‌کند
در سناریوی نبرد، خلبان F-35 به جای اینکه به فیوری بگوید «به چپ بپیچ» یا «در ارتفاع ۹ کیلومتری پرواز کن»، دستوری در سطح مأموریت صادر می‌کند، مانند: «از جناح راست من محافظت کن» یا «آن سامانه پدافندی را شناسایی و با آن درگیر شو.»
این «چگونه» انجام‌دادن مأموریت است که با هوش مصنوعی فیوری و پلتفرم Lattice مدیریت می‌شود؛ سیستم می‌تواند چندین پرنده‌ی فیوری را به‌صورت یک گروه هوشمند و هماهنگ مدیریت کند که با یک‌دیگر و با جنگنده‌ی مادر ارتباط برقرار می‌کنند.
عملکردی برای نبرد واقعی؛ سریع، پنهان‌کار و همه‌کاره
برخلاف پهپادهای شناسایی کُند و سنگین مانند MQ-9 Reaper، فیوری برای درگیری پیشرفته با «قدرت‌های هم‌سطح» ساخته شده است.
فیوری برای همگام‌شدن با جنگنده‌های مدرن، از عملکرد آیرودینامیکی بالایی برخوردار خواهد بود. جزئیات دقیق سرعت پرنده مشخص نیست؛ اما فیوری برای عملیات در سرعت‌های مافوق صوت یا نزدیک به آن طراحی شده است.
طراحی بدنه‌ی فیوری دارای ویژگی‌های آشکار کاهش سطح مقطع راداری است که به پرنده اجازه می‌دهد پیش از قبل از شناسایی‌شدن، تا حد بسیار زیادی به دشمن نزدیک شود.
فیوری به‌صورت «همه‌کاره» طراحی شده؛ این هواپیما می‌تواند طیف وسیعی از محموله‌ها را حمل کند؛ از سنسورهای پیشرفته و تجهیزات جنگ الکترونیک گرفته تا تسلیحات هوا به هوا یا هوا به زمین در محفظه‌ی داخلی خود.
شکستن انحصار غول‌های صنایع نظامی
شاید بزرگ‌ترین نوآوری Anduril، نه در هوش مصنوعی و نه در طراحی جت، بلکه در فلسفه‌ی تولید آن باشد. Anduril که توسط پالمر لاکی (مؤسس Oculus VR) تأسیس شده، با فرهنگ سیلیکون‌ولی اداره می‌شود، نه یک پیمانکار دفاعی سنتی.
طراحی یک جنگنده‌ی نسل پنجم می‌تواند دهه‌ها طول بکشد و صدها میلیارد دلار هزینه داشته باشد؛ اما Anduril از مهندسی دیجیتال، پرینت سه‌بعدی پیشرفته و تکنیک‌های تولید سریع برای ساخت فیوری در کسری از زمان و با هزینه‌ای بسیار کمتر استفاده می‌کند.
هدف، ساخت یک جنگنده‌ی «گران‌بها» مانند F-22 نیست که ارتشی مثل آمریکا از ترس از دست دادنش، در استفاده از آن تردید کند. هدف، ساخت پلتفرمی «قابل جایگزینی» و در عین حال بسیار توانمند است.
source