یکی از تاریک‌ترین نقاط منظومه شمسی هسته دنباله‌دار بورلی (19P/Borrelly) است که طبق رکوردهای گینس، بسیار تاریک است. این دنباله‌دار ۸ کیلومتر طول دارد و از گرد و غبار و یخ تشکیل شده است و براساس تصویر گرفته‌شده از آن در سال ۲۰۰۱، کمتر از ۳ درصد نور خورشید را منعکس می‌کند.
به همین شکل، تاریک‌ترین سیاره فراخورشیدی شناخته‌شده تاکنون با نام TrES-2 b، کمتر از یک درصد نور را منعکس می‌کند. دانشمندان گمان می‌کنند که علت آلبدو بسیار پایین این سیاره، وجود مقادیر فراوان بخار سدیم و اکسید تیتانیوم در جو آن است. در مقابل، زمین حدود ۳۰ درصد از نور خورشید را منعکس می‌کند.
سیاه‌چاله‌ها نیز به دلیل آنکه نور گذری از افق رویدادشان را به دام می‌اندازند، بسیار تاریک به نظر می‌رسند. اما همان‌طور که بورکرت توضیح می‌دهد: «این بدان معنا نیست که هیچ نوری وجود ندارد؛ بلکه نور فقط به دام می‌افتد.» بنابراین، وقتی وارد سیاه‌چاله می‌شوید، در حقیقت محیط آنجا می‌تواند بسیار روشن باشد!
مسدود کردن نور و مکان‌های دوردست
تاریکی می‌تواند به‌دلیل مسدودشدن نور توسط اجرام دیگر هم رخ دهد. برای مثال، برخی از دهانه‌های ماه در قطب‌های آن هیچ‌گاه نور خورشید را دریافت نمی‌کنند و به همین دلیل در سایه‌ی دائمی قرار دارند. همچنین، دهانه‌های سایه‌دار در پلوتو، به‌دلیل فاصله زیاد از خورشید، ممکن است بسیار تاریک باشند.
فراتر از آن، گلوبول‌های بوک ابرهای غبار بسیار متراکم هستند که کاملاً سیاه به‌نظر می‌آیند. این ابرها مثل حفره‌هایی در آسمان به نظر می‌رسند؛ زیرا مواد تشکیل‌دهنده آن‌ها، مثل هیدروژن، اکسید کربن، هلیوم و گرد و غبار، بیشتر نور ستارگان اطراف را مسدود می‌کنند و باعث می‌شوند ستارگان ناپدید شوند. اما این ابرها در نور فروسرخ (که طول موج بلندتری دارد) چنین تاثیری را تجربه نمی‌کنند. بورکرت به گلوبول بارنارد ۶۸ اشاره می‌کند که حدود ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و یکی از نمونه‌های معروف این نوع ابرها است.
source