اواخر همان شب فوران، سمیسی پانووه، مدیرعامل شرکت کابل تونگا پیاده به سمت ایستگاه کابل راه افتاد. وقتی به آنجا رسید، تیم مهندسانش مشغول کار بودند. آلارمهای سیستم مانیتورینگ مانند درخت کریسمس روشن شده بودند که نشان از قطعی کابل داشت. آنها با انجام یک آزمایش بازتابسنجی نوری، محل قطعی را در حدود ۴۲ کیلومتری سواحل تونگاتاپو تخمین زدند.
پانووه دست به آخرین ابزار ارتباطیشان برد: یک تلفن ماهوارهای قدیمی که از سال ۲۰۱۹ خاک میخورد. او با شرکت SubCom، مسئول تعمیر و نگهداری کابلها در منطقه، تماس گرفت. از آن لحظه به بعد تنها کاری که میشد کرد، انتظار بود.
در تونگا، یک تلفن ماهوارهای قدیمی پس از سالها خاک خوردن دوباره روشن شد
همزمان دولت تونگا نیز تلاش میکرد راهی برای آنلاین شدن دوباره بیابد. استن آهیو (Stan Ahio)، یکی از مقامات وزارتخانه، یادش آمد که یک تلفن ماهوارهای قدیمی دارند. او میگوید: «دو سال بود که اشتراکش را پرداخت نکرده بودیم، اما پیش خودم فکر کردم همه باید بدانند اینجا چه خبر است. شاید بفهمند وضعیت اضطراری است و دوباره اینترنتمان را فعال کنند.»
حدس او درست از آب درآمد. اولین تماسش با خواهرش در نیوزلند بود. آهیو هنوز با یادآوری آن لحظه اشک در چشم میآورد: «مسئله صرفاً فناوری نبود؛ داشتیم میگفتیم ما هنوز زندهایم. چه دوران سختی.»
اما در جزایر دورافتادهتر مثل واوائو (Vavaʻu)، حتی همین حداقل امکانات هم وجود نداشت. اگر روی نیمن دریانوردی که قایق تفریحیاش را موقتاً آنجا گذاشته بود، حضور نداشت، شاید روزها طول میکشید تا صدایی از آن جزایر به بیرون برسد.
نیمن یک دستگاه گارمین داشت که از طریق ماهواره پیامکهای گرانقیمتی ارسال میکرد. او یک مرکز ارتباطی موقت در کافهای محلی راهاندازی کرد و به «نامهنویس» دهکده تبدیل شد. در عرض دو هفته، ۱۶۰۰ پیام از طرف ساکنان واوائو به بستگانشان در خارج از کشور ارسال کرد.
source