در نقد مناظره «کواکبیان ـ خضریان»/ چرا صداوسیما وارد این مسیر غلط می‌شود؟

به گزارش خبرگزاری تسنیم،  هرچند عنوان برنامه مناظره نیست ولی با مختصر احاطه و اشراف به شرایط سیاسی کشور و حرف و حدیث‌هایی که بین برخی جناح‌های سیاسی مطرح است یک رسانه آن‌هم در سطح رسانه ملی باید متوجه باشد اگر در این شرایط افرادی را از جناحین مباحث مذکور مقابل هم بنشاند عملاً همان صحنه مناظره را رقم زده است و هرچه در تقابل دو طرف رد و بدل شود برآیند آن نه‌تنها برای نظام سودمند نخواهد بود بلکه ممکن است آسیب‌های جدی به افکار عمومی وارد کند.

در این مناظره علی خضریان نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی ابتدا در پاسخ به نقد کواکبیان در مجلس سعی در دفاع از محتوای نامه‌ای داشت که گروهی از نمایندگان تهران در اعتراض به محتوای مصاحبه اخیر رئیس جمهور با یک پادکستر آمریکایی به‌صورت علنی منتشر کرده بودند و در سوی مقابل نیز مصطفی کواکبیان گزاره‌های غلط و افتراآمیز نسبت به مسئولین نظام و تشویش اذهان عمومی را در دستور کار قرار داد.

در شرایطی که کشور نیاز به انسجام دارد و مهم‌ترین عامل شکست رژیم صهیونیستی در اهدافش از جنگ تحمیلی نیز همبستگی ملی و یکپارچگی در حمایت از موضع مقاومت ایران بوده است واضح است که حفظ این انسجام مهم‌ترین رسالت تمام مسئولین و نخبگان جامعه است و این موضوع نیز نیاز به سیاست‌های درست در حوزه حکمرانی و فضای رسانه‌ای دارد.

صداوسیما به‌عنوان رسانه ملی و گسترده‌ترین رسانه کشور در این فضا مسئولیت مهمی به‌عهده دارد اما علی‌رغم تلاشهای قابل ستایش بدنه و اکثریت مدیران صداوسیما به‌ویژه در طول جنگ تحمیلی، بعضی از اتفاقاتی که در فضای پساجنگ در رسانه ملی رخ داده است، نشان می‌دهد این مسئولیت به‌خوبی درک نشده است و صداوسیما علی‌رغم اینکه برای اطلاع‌رسانی اخبار جنگ تحمیلی تلاش زیادی کرده اما نشان داده است در برخی بزنگاه‌ها نیازمند اتخاذ سیاستهایی دقیق‌تر و فکرشده‌تر‌ است.

این‌که قائم مقام صداوسیما در نخستین روزهای پس از توقف جنگ، روی آنتن با الفاظی نادرست خط‌کشی‌های غیرضرور بین نگرش ملی و دینی ترسیم کند و بخشی از بدنه رسانه‌ای کشور نیز فضای جنگ را به‌مثابه فضای انتخاباتی درک کند و به‌جای انسجام‌بخشی تفاوت دیدگاه‌ها در مسائل درجه‌چندم را ضریب دهد نشان‌دهنده عدم درک از مختصات کشور است، حتی اگر طرح برخی موضوعات جنجال‌برانگیز ضروری نیز باشد چگونگی طرح آن نیازمند فکر دقیق و لحاظ کردن شرایط زمانی ویژه امروز است که این ضرورت در مورد موضوعات طرح‌شده در برنامه پنجشنبه‌شب و برخی دیگر از برنامه‌های مشابه به هیچ عنوان احساس نمی‌شود. اصل برگزاری مناظره در این شرایط عملاً به‌معنی ضریب دادن به تضادهاست که در وضعیتی که در این زمان نیاز به همبستگی حداکثری داریم شنیدن تضادها در فضای رسانه‌ای کارکردی ندارد و محل طرح تضادها محافل تخصصی موضوع بحث و در اتاق‌های تصمیم‌گیری است، در مسئله نامه‌نگاری رسانه‌ای با رئیس جمهور نیز همین موضوع صدق می‌کند.

کسانی که در این مورد دغدغه دارند می‌توانستند به‌دور از این نحو هیاهوهای رسانه‌ای نظرشان را به رئیس جمهور برسانند، کمااینکه بسیاری دیگر از دلسوزان نظام نیز به بخشهایی از این‌ مصاحبه انتقاد دارند، اما راه مواجهه را نگارش نامه و دسته‌بندی نمی‌دانند.

نگاهی به نام‌هایی از نمایندگان تهران که علی‌رغم نقد به این سخنان، نامه را امضا نکرده‌اند، نشانه‌ای از این درک بهتر از شرایط است. این نکته‌ی متن به معنای تسهیل ایده «استحاله» برخی گروه‌های خاص و بعضی افراد بعضاً مشکوک نیست، بلکه به‌معنای تکمیل نکردن پازل تضعیف انسجام است.

تجربه برنامه پنجشنبه و چندین مناظره مشابه دیگر که در این چند هفته برگزار شده است، اثبات کرد که موضوع را ساده گرفتن و تریبون را بدون هیچ پروتکلی روشن کردن مضراتی در پی خواهد داشت.

ایده «تریبون فعال» اگر جاهای دیگر و در موضوعات دیگر جواب بدهد، اینجا به‌عکس عمل می‌کند. جلوگیری از این آسیب‌ها نیاز به تزریق فکر و ایده‌هایی به صدا‌وسیما دارد که ملاحظات سیاسی و امنیتی را به تصمیم‌گیران گوشزد کند، این مورد زمانی تأمین می‌شود که صداوسیما به‌جای حرکت بر مبنای روش فکری یک گروه کوچک هیجان‌زده سیاسی از موضع منافع جمهوری اسلامی ایران به موضوعات ورود کند چراکه اگر حرکت بر مدار هیجانات سیاسی و غریزی باشد به‌طور طبیعی وارد منازعات غیرضرور می‌شود که در آن هیچ خیر عمومی برای کشور وجود ندارد.

انتهای پیام/+