پژوهشگران دریافته‌اند سنگ‌هایی که از کانادا، گرینلند و هاوایی به‌دست آمده‌اند، نسبت به سنگ‌های دیگر بخش‌های زمین، مقدار بسیار کمتری ایزوتوپ کمیاب پتاسیم-۴۰ دارند. به‌باور دانشمندان، این یافته نشان می‌دهد سنگ‌ها از موادی ساخته شده‌اند که پیش از برخورد عظیم منجر به شکل‌گیری ماه، در زمین وجود داشته‌اند.
در آغاز تاریخ زمین، جرمی به اندازه‌ی سیاره‌ی مریخ با زمین اولیه برخورد کرد. این برخورد بسیار قدرتمند بود و مقدار زیادی از مواد زمین را به فضا پرتاب کرد؛ موادی که در نهایت ماه را به وجود آوردند. پس از این رویداد، سطح زمین برای مدتی طولانی به حالت گدازه‌ای و داغ باقی ماند.
براساس برخی پژوهش‌های جدید، جرم برخوردکننده که «تیا» نام گرفته است، احتمالاً بخش بزرگی از آبِ موجود در اقیانوس‌های امروزی را به زمین آورده است و همین امر سبب شد زمین برای زیست‌پذیری آماده شود.
براثر آن برخورد باستانی، ساختار زمین چنان دگرگون شد که امروزه حدود ۹۰ درصد ترکیب آن از مخلوطی از زمین اولیه و تیا تشکیل شده است. بخش اندکی از مواد دیگر نیز بعدها ازطریق برخورد شهاب‌سنگ‌ها به پوسته‌ی زمین افزوده شد.
با‌این‌حال، دکتر نیکول نی از مؤسسه‌ی فناوری ماساچوست (MIT) این پرسش را مطرح کرد که آیا ممکن است هنوز بخش‌هایی از زمین اولیه، دست‌نخورده باقی مانده باشند؟ برای یافتن پاسخ، او و همکارانش تصمیم گرفتند ویژگی‌هایی را که پس از برخورد تیا به زمین افزوده شد، شناسایی کنند و سپس به دنبال نمونه‌هایی بگردند که این ویژگی‌ها را ندارند.
تیم پژوهشی با بررسی شهاب‌سنگ‌ها دریافت که این اجرام معمولاً نسبت به زمین، غنی‌تر از پتاسیم-۴۰ هستند؛ یعنی مقدار پتاسیم-۴۰ در مقایسه با ایزوتوپ‌های دیگر پتاسیم (پتاسیم-۳۹ و پتاسیم-۴۱) در آن‌ها بیشتر است. اگر این روند در طول زمان ثابت مانده باشد، زمین پیش از رسیدن شهاب‌سنگ‌ها باید به‌مراتب کمتر از مقدار فعلی، پتاسیم-۴۰ داشته باشد. این نتیجه بسیار چشمگیر است؛ زیرا پتاسیم-۴۰ فقط حدود ۰٫۰۱ درصد از کل پتاسیم موجود در پوسته‌ی زمین را تشکیل می‌دهد.
هرچند ممکن است تیا نیز مانند زمین اولیه از نظر پتاسیم-۴۰ فقیر بوده باشد و مقدار اضافی این ایزوتوپ بعدها ازطریق شهاب‌سنگ‌ها وارد زمین شده باشد، پژوهشگران این احتمال را ضعیف می‌دانند. بنابراین آن‌ها نتیجه گرفتند اگر سنگ‌هایی پیدا شوند که به‌طور چشمگیری پتاسیم-۴۰ کمی داشته باشند، احتمالاً منشأ آن‌ها به زمانی بازمی‌گردد که زمین هنوز با تیا برخورد نکرده بود.
پژوهشگران سنگ‌هایی را کشف کرده‌اند که پتاسیم-۴۰ بسیار کمی دارند و احتمالاً از زمین اولیه پیش از برخورد با تیا شکل گرفته‌اند
پژوهشگران دو گروه از مکان‌ها را بهترین گزینه برای جست‌وجوی چنین سنگ‌هایی دانستند: نخست، مناطقی که قدیمی‌ترین سنگ‌های شناخته‌شده‌ی زمین در آن‌ها یافت می‌شود، مانند گرینلند و بخش‌هایی از کانادا و دوم، مناطقی با سنگ‌های جوان‌تر اما منشأگرفته از اعماق گوشته‌ی زمین؛ جایی که ممکن است از تأثیر تیا دور مانده باشند. دکتر نی در توضیح این موضوع گفت: «اگر این نشانه‌ی پتاسیم حفظ‌شده باشد، باید آن را هم در سنگ‌های بسیار کهن و هم در موادی که از اعماق زمین به سطح آمده‌اند، جست‌وجو کنیم.»
source